Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog....ik was ff klaar met alles. Na een periode van geleefd worden en toch amper een dag zonder telefoontjes of visite, waren we echt moe en toe aan wat ruimte voor onszelf. Echt beseffen waar we nu staan, beginnen met/toegeven aan onze eigen verwerking.
Na de behoorlijke drukke zaterdag, heeft Gerbrand zondag gestrekt op de bank doorgebracht. Hij was bekaf en door een slechte stoelgang (effect van medicatie) ook nog behoorlijk last van zijn maag.
Zelf heb ik even tijd voor mezelf nodig en ik besluit toch te gaan hardlopen. Er staat een 18 minuten duurloopje in het trainingsschema, dus mooi "blik op oneindig en verstand op nul". Lekker chill met een gemiddelde snelheid van 7,9 km/u, kom ik uit op 2,4 km.....tevreden kom ik thuis, waar we de dag verder doorkomen met niks doen.
Op maandag gaan de kids weer gewoon naar school. We brengen ze samen heen, want we willen even met de juffen overleggen of de kinderen vrijdagochtend mee mogen naar het ziekenhuis om te kijken waar papa nu steeds heen moet en wat hij daar doet.
Angeline kan mee, Dylan wordt een iets ander verhaal, want juist a.s. vrijdag komt een vader van een klasgenootje met een ambulance bij school en mogen ze ook binnen kijken enzo.....
Ach, misschien ook maar beter ook; als we Angeline en Dylan op aparte momenten meenemen is het wel een stuk relaxter voor ons en kunnen we meer persoonlijke aandacht geven.
Ik hoop dat het vast stress bij de kinderen weg gaat nemen, want ook zij zijn momenteel snel van hun stuk, prikkelbaar, huilerig etc. etc.
Gisteren werden we weer verwacht in het ziekenhuis voor een chemoprik. Gerbrand nog steeds behoorlijk last. Wanneer hij dat aangeeft bij de verpleegkundige kijkt ze hem eens goed aan.....om vervolgens toch even de "strenge" zuster te spelen die haar patiënt even de goede kant op wijst.
Tja.....dan toch maar wat meer van de "Moco" (movicolon) ipv denken dat het wel los loopt???
Nu nog even regelen dat de volgende serie afspraken verzet gaan worden......foutje van de planning; Ze hadden een week te laat het volgende blok ingepland.
Angeline komt tussen de middag met een voorstel. "Als ik nou een 10 haal op mijn topo/aardrijkskundetoets, gaan we dan bij de Mac D. eten? En als ik een 9 of 8 haal pannenkoeken?"
.....
Ze komt met 2 negens thuis, maar heeft gewoon ontzettend geluk dat deze mama geen zin om te koken heeft. Daarnaast heb ik een afspraak gemaakt om vanavond weer eens te klimmen naar een geocache. Hier in Assen hangt nog ergens een kraai tussen 2 bomen te wachten op een bezoekje.
Direct na het bezoek aan de gele M, rijden we er heen en even later is ook mijn zwager aanwezig.
Wat een timing....juist nu gaat het behoorlijk regenen! Het bladerdek van de bomen houdt ons in eerste instantie nog enigszins droog, maar het moet wel snel weer ophouden hoor..
Als het materiaal op zijn plek zit en ik mijn poging wil wagen, is het gelukkig droog. Helaas lukt het me niet op bij de cache te komen, maar een lange tijd niet geklommen te hebben vind ik het ook niet gek. Ik heb in ieder geval geen last van de hoogte (had ik wel verwacht), maar kom simpelweg tak nr. 2 niet voorbij....energie ontbreekt. Ik heb per slot van rekening ook vanmiddag nog een rondje hardlooptraining gedaan.
En toch laat ik me met een voldaan gevoel weer met beide voeten op de grond zakken. Ik heb het toch maar weer gedaan en het smaakt naar meer.
Mijn zwager klimt vaker en zorgt ervoor dat we beide onze naam op de logrol hebben staan.
Thuis blijkt dat ook dit weer teveel hooi op de vork van Gerbrand is geweest vandaag....ook dat moeten we accepteren en rekening mee gaan houden vanaf nu. Rem er op en niet teveel tegelijk meer.
Vandaag besluiten we dan ook even echt tijd samen te pakken; telefoon op stil, kinderen naar school en wij op de bank genesteld. Lekker lui afleveringen van 1 van onze favoriete tv-series kijken.
Deze pauze is goed; even beide pas op de plaats en echt bijkomen van de wervelstormen in de afgelopen weken. De onzekerheid van de toekomst speelt wel degelijk door ons hoofd. We kunnen er niets aan veranderen en weten ook niet wat gaat gebeuren. Gerbrand kan dit wat makkelijker naast zich neerleggen. Ik probeer het wel, maar merk dat er ergens een stukje onrust in mijn lijf blijft.
Naast de dagelijkse beslommeringen, huishouden, afspraken en andere regeldingen, moet ik echt ook aan mezelf gaan denken nu. Dat stukje onrust "de deur uit jagen" en de juiste energie opzoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten