December al weer half voorbij, het einde van weer een jaar in zicht....en wat een jaar.
Resume, Overflakkee in 1 zin? Of zelfs in 1 woord?
.... Dan zou het "golvend" moeten zijn.
Steeds als het bericht "U bent nog steeds schoon en de bloedwaardes zijn stabiel" kwam, waren we opgetogen. Vervolgens ontdekten we het afgelopen jaar ook de ellendige kant van de afstotingsverschijnselen, waardoor de stemming ook weer zorgelijk te noemen was.
Golvend, ja dat is het.
Die golfbeweging was ook te merken in ons hoofd. Ja, ons. Ger, ik en de kinderen hebben allemaal op onze eigen manier het e.e.a. te verwerken en ook dat gaat in golven.
Het gevoel dat we ons staande houden in een wereld die veel vraagt en ook aardig op snelheid. Ons niet altijd genoeg ruimte biedt om te adem te happen, wat voor ons alle vier soms zo nodig is.
En als we ons op de golfbeweging van die snelle wereld mee laten surfen is het overzicht kwijt.
Concentratie viel weg. Conditie wat is dat? Het voelde soms als een onmogelijkheid om deze op te bouwen. Een autoritje is soms een bijna onmogelijke opgave als je je moet concentreren op het verkeer, er een uitbundig vrolijk (of juist niet) gesprek gevoerd wordt op de achterbank en dan maar niet te spreken over het bewaren van je geduld.
En dan die 2 van de achterbank....hoeveel geduld en liefde moeten zij wel niet hebben? Petje af voor die beide. Ik heb ze beloofd niet teveel over ze te schrijven, dus hier laat ik het ook bij.
Wij zien ook wel dat ze soms ook moeten worstelen en met liefde zullen we ze helpen.
Maar het verhaal van de concentratie gold ook voor mezelf. Nadat ik de laatste post had geplaatst begon voor mij een worsteling. Ik sliep slecht (mede door het gehoest naast mij ;) ), begon allemaal déjà vu's te krijgen en merkte dat ik weer in de automatische piloot verviel.....en daardoor doorging tot ik eigenlijk alleen maar in tranen uitbarstte zodra iemand vroeg hoe het met mij ging.
Blij met hele alerte mensen in mijn netwerk, die ervoor zorgden dat ik op de rem kon trappen.
November was ff bikkelen, ook al was ik wat meer vrij. Uiteindelijk is Gerbrand een dikke 3 weken ziek geweest. Toen dat weer voorbij was konden we weer op controle in het UMCG; bloeduitslagen zijn weer prima, alles onder controle met de Prograft-pilletjes.
Maar ook nieuwe "avonturen" zijn een feit;
Een bezoek aan de kaakchirurg vanwege een voortdurende ontsteking aan het mondslijmvlies..."Ach, dit zien we regelmatig na een stamceltransplantatie" (Pfffff.)
Weer contact met de orthopeed: "Hmmm, weer opnieuw last? Ik stuur u door naar de reumatoloog. Mogelijk is er toch nog een onderliggend iets.." (Oh help)
December....de afsluiting van een jaar.
Afsluiten voelt goed op verschillende fronten. Tuurlijk zijn er zorgen, deze zullen voorlopig ook wel bij ons blijven. Want de strijd tegen deze ziekte is nog niet gestreden.
Dit jaar samen ook een aantal besluiten genomen die ons wel een stuk rust brengen. Door onze wereld wat kleiner te maken, merk ik dat juist andere deuren zich weer openen. Heerlijk! Als nu iemand vraagt hoe het gaat, kan ik (eerlijk als ik wil zijn) zeggen: "Het gaat goed"
Sorry wereld; Wij hebben bij deze er duidelijk voor gekozen om ons tempo weer te verlagen. Dus hoor je een poosje niks van ons.....Is dat echt van groot belang? De wereld vergaat niet. Wij zijn best happy :)
En daarnaast: Onze deur staat altijd open....behalve als we weg zijn of slapen natuurlijk.
Fijne feestdagen en onthoud:
It's the most wonderful time of the year!
Op naar de golven van 2018
