De opnamedag

Het is nu echt....Gerbrand ligt in het UMCG op afdeling E2 en kamer 95. Superdeluxe, want hij heeft een 1 persoonskamer!
WIFI lijkt goed, dus morgenavond gaan we ff proberen of we kunnen "Skypen". Zou wel gaaf zijn, want dan is er nog een manier om contact te houden.

Maar goed, terug naar de gebeurtenissen van vandaag.

Vanochtend met de kinderen naar school/werk vertrokken nadat we Gerbrand natuurlijk even een vette knuffel hadden gegeven. Wonderbaarlijk hoe rustig onze schatjes eronder blijven/zijn.

Ger vertrok later richting Groningen en zou door een vriendin gebracht worden.
Om 10 uur mocht hij zich melden op de afdeling en tja....wat gebeurd er dan zo'n eerste dag?

Eigenlijk nog niet zoveel, het spannendste was het inbrengen van een intraveneus infuus onder het sleutelbeen (plaatselijk verdoofd) en vervolgens het maken van een röntgenfoto om te kijken of alles goed zat. En of ze geen long hadden geraakt....de gedachte alleen al brrr.
Dit is dus allemaal goed gegaan gelukkig.

En dan het schema van de komende dagen:

Als je het zo ziet, lijkt het zo simpel: morgen en overmorgen slechts een half uurtje chemo.....maar het schijnt een beroerd goedje te zijn deze. Ben benieuwd hoe Gerbrand hier op gaat reageren. Tijdens het toedienen mag hij in ieder geval continue ijs in de mond houden om te koelen en al te veel schade aan de slijmvliezen in mond en keel te voorkomen.

Vanavond hebben we nog even vanuit hier een videoberichtje gestuurd om papa welterusten te wensen en verder is het nog steeds de normale gang van zaken. Alleen Ger is niet thuis en dat voelt wel vreemd rustig....Ik heb dan ook de laptop maar mee naar boven genomen toen ik de kinderen naar bed ging brengen en ben zelf ook maar op bed gekropen.

Ach de wind waait buiten goed en laat ons horen dat het goed herfst is. Brrrr...

Op naar morgen! Best spannend.

It giet oan....

Ja! Zojuist gebeld door een verpleegkundige van het UMCG: morgen om 10 uur mag Gerbrand zich melden op afdeling E2...
Gelukkig gaat het door. Helaas moet ik zelf t/m donderdag werken,  maar daarvoor had ik al eerder een blog geschreven : Bezoekers welkom!

Nope

Heb je al wat gehoord? Nope
Hebben ze al gebeld?  Nope
Weet je al wat meer? Nope

Dus, tja.....wachten is frustrerend en vermoeiend.....maar nee, dus. Gerbrand weet nog niet welke dag hij opgenomen word. Zodra we het weten geven we hier wel een berichtje.

En ondertussen houden we onszelf zoet met knutsels en formule 1...zo komen we vast dit lastige weekend wel door.

Nog even geduld a.u.b.

Vandaag zou Gerbrand telefoon krijgen van het UMCG wanneer hij morgen aanwezig moest zijn....
Het belletje kwam niet, dus Ger heeft er zelf achteraan gebeld. "Nog even geduld a.u.b." want er is geen bed vrij op de afdeling.

Eigenlijk komt het er dus op neer dat er eerst iemand ontslagen moet worden, voordat Ger opgenomen kan worden! En dat is voor ons toch wel een tegenvaller.
Allebei hadden we ons er op onze eigen manier op ingesteld; Gerbrand is er klaar voor om dit stuk van de behandeling op zich af te laten komen en ik was al druk aan het nadenken/plannen over hoe ik die weken hier door kwam met de kids.

Nou goed, vanaf nu kunnen we dus afwachten en elke dag gebeld worden, wanneer de opname wel door kan gaan.

Bezoek? Ja graag!

Heel graag zelfs! Ik heb zelf de afgelopen maanden erg weinig hulp nodig gehad, maar nu ga ik het toch vragen....
Gerbrands opname gaat 3 a 4 weken duren; donderdag krijgt hij het infuus bij zijn sleutelbeen, vrijdag en zaterdag volgt de chemo, zondag rust en dan krijgt hij maandag zijn stamcellen terug en dan? Dan is het afwachten, wachten tot die stamcellen hun werk weer oppakken in het beenmerg en gezond bloed gaan aanmaken. Hij ligt op een speciale afdeling en mag gewoon bezoek ontvangen!
Ja echt waar, geen zuurstoftentje of isoleerkamer, maar gewoon een afdeling waar je op bezoek kan komen als je maar een paar regeltjes in acht neemt.
Op de site van hematologie Groningen staat het volgende wat voor bezoek van belang is ;lees dit even goed door alsjeblieft.

Langdurige opnames en isolement

Veel patiënten moeten voor hun behandeling langdurig opgenomen worden en vanwege het infectierisico mogen zij de afdeling niet verlaten. Hierdoor ontstaat het risico van conditieverlies en isolement. Wij vinden het erg belangrijk dat de conditie van een patiënt zo goed mogelijk blijft. Op vrijwel alle kamers staan hometrainers (fietsen) ) en een fysiotherapeut komt frequent op de afdeling om patiënten te ondersteunen bij – het in stand houden van – mobiliteit. Elke patiënt wordt gestimuleerd zo veel mogelijk uit bed te komen, omdat wij ervan overtuigd zijn dat daardoor het aantal complicaties afneemt en het herstel bespoedigd wordt.

Speciale maatregelen voor de bezoeker

Bezoektijden: maandag tot en met vrijdag 15 tot 20 uur, in het weekend van 11 tot 20 uur. Uitzonderingen zijn mogelijk na overleg met de verpleging.

Parkeren: bezoekers kunnen parkeren in Parkeergarage Noord en Zuid. Informatie en tarieven kunt u vinden op www.UMCG.nl.
Personeelsrestaurant: bezoek kan gebruikmaken van het personeelsrestaurant. Betaling geschiedt met een eigen betaalpas. Dit en de onderstaande regels gelden alleen voor bezoek aan patiënten op E2VA en voor de hematologiepatiënten op D2VA.
Regels op verpleegafdeling E2VA en hematologische patiënten die op D2VA en elders in het UMCG zijn opgenomen:

• Handen wassen: iedereen moet vooraf de handen wassen en desinfecteren met – op de kamers aanwezige – Sterilium.
• Bloemen en planten: om de kans op infecties zo klein mogelijk te houden mogen er géén bloemen of planten meegebracht worden, omdat daar vaak schimmels of bacteriën aanwezig zijn.
• Levensmiddelen: voor een aantal patiënten is het niet toegestaan meegenomen levensmiddelen te nuttigen, tenzij na overleg met de verpleegkundige.
• Bezoek: hoe meer bezoek hoe liever, want dat is goed voor patiënten die vaak zo lang opgenomen zijn. Echter, niet meer dan twee bezoekers tegelijk.
• Zieke bezoekers: wanneer mensen evident verkouden zijn of een andere besmettelijke ziekte bij zich dragen, is het verstandig dat zij niet op bezoek komen of anders bij contact met de patiënt een mondkapje voordoen. Bij twijfel is het raadzaam te overleggen met de verpleging.
• Kinderen: de eigen kinderen en kleinkinderen zijn welkom. Andere kinderen jonger dan 12 jaar liever niet, omdat aan hen vaak zo moeilijk uit te leggen is hoe met infecties moet worden omgegaan.
• Toiletgebruik: het is niet toegestaan gebruik te maken van het toilet dat de patiënten gebruiken. Er zijn bezoekerstoiletten op de afdeling.
• Flowkamers: deze kamers hebben dubbele deuren (sluissysteem). Beide deuren mogen niet tegelijkertijd openstaan, zodat de lucht van de gang niet in de patiëntenkamer kan komen. Op de kamerdeuren staan instructies over handenwassen. Soms zijn speciale isolatiemaatregelen nodig.
• Roken: op de afdeling mag nergens gerookt worden.

En dan nu mijn hulpvraag haha.

Ik werk de komende weken gewoon door en zal het ook echt niet trekken om elke dag op en neer naar Groningen te rijden. Dus....willen jullie me helpen en ook bij mijn mannetje langs gaan? Zoals er al staat "hoe meer bezoek, hoe liever. Echter niet meer dan 2 tegelijk". In overleg met Ger hebben we dan ook besloten dat de "planning" via mij gaat verlopen. Ik weet hoe het met Ger gaat, wie er komen en of het kan. Zo kan hij zich richten op de behandeling en hoeft hij zich hier niet druk over te maken. Er zullen ook (zeker in het begin) momenten zijn dat hij hier geen fut voor heeft, maar wel bezoek nodig heeft voor een beetje afleiding/reden om overeind te komen.

Daarnaast kan het ook zijn dat ik je vraag om iets mee te nemen voor mijn mannetje. Wasgoed bijvoorbeeld (om maar iets praktisch te noemen). 's Avonds ben ik prima op ons huistelefoonnummer of mobiel te bereiken.

En dan nog een ander verzoekje: Ik heb bij de vorige opname gemerkt dat ik het absoluut niet fijn vind om via WhatsApp vragen te beantwoorden over hoe het met mijn mannetje gaat.

Gevolg was dat ik continue op het scherm van mijn telefoon aan het kijken was en Angeline en Dylan aardig gingen protesteren. Ze vroegen zelfs of ik "dat ding" nu eens aan de kant wilde leggen, terwijl ze zelf maar al te graag op YouTube filmpjes kijken of op Facebook spelletjes doen.

Bij deze de belofte dat ik regelmatig hier een update zal plaatsen, hiervan ook op Facebook een link zal zetten en dat ik "live" (aan de telefoon of als je me persoonlijk spreekt) rustig je vragen wil beantwoorden, maar alsjeblieft geen whats-app vragen?

En als je 1 van ons wel een berichtje via Whats-app stuurt, kan het dus zijn dat we soms geen antwoord geven om diverse redenen.

Oh ja....mocht je ons telefoonnummer (thuis of mobiel) niet hebben, stuur dan even een mailtje naar g.h.kleinheerenbrink@home.nl.

Je bezoek helpt mee om de kans groter te maken dat Gerbrand voor de kerstdagen thuis is :D

Het is groen

Een blaadje in de zomer is groen, gras is groen, kikkers zijn groen en het stoplicht stond op groen.

Groen licht....

Alle onderzoeken zijn geweest en bloedwaardes zien er vrij stabiel uit. Niets staat de transplantatie meer in de weg, dus we konden een datum afspreken vanochtend.

De verpleegkundige ging ff rekenen en kwam uit op....3 december. Ik kon het niet laten en flapte er uit :"Kan het niet een weekje eerder? Ik wil hem graag met kerst thuis!"

Het kon! Dus 26 november (volgende week donderdag) is de opname. Die dag wordt dan een intraveneus infuus bij het sleutelbeen geplaatst, waardoor hij medicatie en voeding kan krijgen. Via deze weg worden zijn stamcellen ook teruggegeven.

Dan volgt er een superchemo van 2 dagen, waarmee alles wordt gekilled en zijn weerstand op 0 komt te staan.

1 dag rust, daarna krijgt Gerbrand zijn eigen stamcellen weer terug en.....is het wachten. Wachten tot deze hun werk doen en de weerstand weer opgebouwd gaat worden.

Totaal duurt dit meestal 3 tot 4 weken, dus de kans is wel degelijk aanwezig dat we Kerst met z'n viertjes thuis vieren.

Eenmaal thuisgekomen vanochtend, hebben we de koe bij de horens gevat; Kojak is in tha house compleet met lolly :) Dylan nam zijn kapperstaak erg serieus en ook Angeline droeg haar steentje bij en fotografeerde het hele gebeuren.

Woensdag worden we gebeld hoe laat de opname is en of het donderdag of vrijdag wordt.

We gaan het zien, we gaan het meemaken en laten alles over ons heenkomen.

Over bezoekregels e.d. kom ik in een ander blog op terug, want daar zitten ook nog wel wat haken en ogen aan.

Je gaat het zien...

Hemeltje lief. Ik ben de afgelopen week een druk bezet mens.... en best moe nu.
Morgen nog een dagje werken en dan ga ik bewust even wat extra aandacht aan mijzelf schenken, want dat schiet er momenteel een beetje bij in.

Maar dat nu ter zijde; Na de start van het oogsten dinsdag, konden we dus woensdag opnieuw. Gerbrand had het "normale" infuus nog in zijn hand van de vorige dag, dus alleen de stalen naald zou dan aangeprikt moeten worden.
Ik kan niet toekijken hoe een naald de huid in gaat, dus op gepaste afstand zag ik wel dat ook dit weer pijnlijk was voor Ger. Maar het lukte, dus het oogsten kon beginnen...Niet dus.
Het aferese-apparaat geeft aan dat het infuus in zijn hand niet goed doorstroomt. De verpleegkundige checkt met een spuitje zout water en dit lijkt prima. Vervolgens blijft het apparaat piepen, dus nee, het is niet oke. Vocht via een gewoon infuus-apparaat (ik weet niet hoe het echt moet heten) gaat prima, zelfs op "volle" snelheid. Gerbrand voelt het letterlijk in zijn arm stromen.

Maar het apparaat krijgt gelijk, want het blijft piepen en het infuus in zijn hand moet verplaatst. En waar gaat deze aangeprikt worden? Juist...ook in zijn elleboog! Dus Gerbrand kan en mag zijn armen niet meer buigen. Daardoor dus behoorlijk afhankelijk van anderen, want zelf drinken en eten is niet mogelijk. Gelukkig is er genoeg hulp om hem heen en heb ik ook even de mogelijkheid om elders wat tijd door te brengen. Het is een aardig klein kamertje waar 3 patiënten aanwezig zijn, samen met ongeveer 6 verpleegkundigen...mij te druk.

Na een uurtje of 6 wordt hij "bevrijd" van de naalden en kunnen we naar huis. Na een poosje worden we gebeld met de uitslag; 4,65 miljoen stamcellen is de telling! Genoeg voor de transplantatie met zijn eigen stamcellen, dus niet nog een dag aan het apparaat.

Komende woensdag hebben we nog even een controle-afspraak en dan wordt de echte transplantatie ingepland....waarschijnlijk eind november, maar dat kan ik nog steeds niet met zekerheid zeggen.

En dan vanochtend. Ik ben bijna zover dat ik de kinderen naar school kan brengen en zelf weer naar het werk kan vertrekken als ik Gerbrand van boven hoor zeggen: "Schat...mijn haar laat los".
Oke, we wisten dat dit moment er aan zat te komen. Tenminste, de kans was erg groot in ieder geval.
Toch is het even slikken; tot nu toe kregen we nog regelmatig te horen dat Ger er helemaal niet ziek uitzag. Afgezien van het feit dat hij met een scootmobiel rondscheurt...tja, dat doe je ook niet vanwege je zweetvoeten toch?
Maar nu ga je "het" zien. Hoe je het went of keert: ik zie wel degelijk het verschil tussen een vrijwillig kaal hoofd en de kaalheid van kanker. Misschien zit dit verschil ook wel in de huidskleur die enigszins veranderd door de chemobehandeling....ik kan het niet goed uitleggen, maar je gaat het zien. En dat vind ik zelf wel even confronterend.

Gelijk de kinderen al wat voorbereid en verteld dat chemo-kasper dus toch die haarcellen aan het "opeten" is. Angeline gaf aan dat het wel een beetje raar zou zijn als papa kaal was, maar het komt wel terug dus ach....Dylan vond het niet leuk, het haar mocht niet weg. Maar hij wilde wel helpen met de tondeuse om papa's haar af te scheren. Dat idee vrolijkte ons mannetje weer wat op.

We zullen het zien, we zullen het meemaken. En zoals altijd: adem in, adem uit. Carpe Diem.
Pluk de dag, maar nu op dit moment zeg ik "pluk de nacht en welterusten".

Oogsten maar

Oke...de telling is nog niet bekend. Dat pas morgenochtend.  Maar "as we speek" is het oogsten begonnen!

Morgenochtend mogen we ons nog eens melden voor een tweede "spoeling". Met de mogelijkheid dat er donderdag nog een trip naar Groningen moet volgen.... We doen het met liefde,  als er maar genoeg geoogst kan worden.

Ger is aangesloten

En de eerste stamcellen zijn er

Tellen? Neu laat maar.

Vanochtend de eerste poging om te kijken of de stamcellen geoogst konden worden. Aangezien Ger er van uit was gegaan dat ik moest werken,  had hij al hulp ingeschakeld voor vervoer en gezelschap.....Lekker voor mij, want zo kon ik relaxed de kinderen naar school brengen en een dagje freubelen/uitrusten, want ik was zowaar wel vrij vandaag.
Ik ben net lekker crea aan de gang als een app gestuurd wordt: "ben al weer op de terugweg".

Oke...want??? Bij thuiskomst krijg ik een update waarom ze al zo snel terug zijn: Er bleken te weinig witte bloedcellen (of lichaampjes...daar zijn we niet over uit) aanwezig te zijn. Dit moet tenminste 1 % zijn en dit was 0,7. De stamceltelling is daarom nog niet gedaan,  want met een dergelijke waarde weet je dat het niet genoeg zal zijn voor de afarese.

Oke, helder. Morgen nieuwe poging.

Daarna zijn we nog ff gaan geocachen/uitwaaien en had ik de mogelijkheid om weer eens een boompje in te klimmen. En dan hang ik bij de cache.......lelijk rotding! Ik had niet genoeg kracht om dat ding open te maken. (Iemand anders gelukkig wel)

Na deze nog een paar andere gezocht om vervolgens thuis ff bij te komen....ff lekker languit op de bank.

Nutteloos?

Gerbrand plaatste vanochtend een foto op Facebook met de melding: "Je raad nooit waar we nu heen gaan".
Wisten we het eigenlijk zelf wel goed? Ja, we hadden een afspraak met een verpleegkundige van het transplantatie-team, maar verder? Waarom wisten we niet eens.

Ach, eerst maar eens bloed laten prikken, want dat stond ook op de uitnodiging. En dan kom je bij de prikpoli.....en weer geen briefje daar. Dus dat moet eerst geregeld worden, voordat er geprikt kan worden.

Vervolgens de beloofde poging doen om te zorgen dat er ipv "Kleinheerenbrin", onze naam goed op de stickers en brieven komt te staan.
"Uw naam staat goed in het systeem, maar het zijn teveel karakters voor de stickers e.d.". Oke best...maakt ons niet uit, maar de mensen in het lab zijn er nogal op gesteld dat die naam goed vermeld is.

Toen het gesprek met de verpleegkundige en daar kwam het aapje uit de mouw; Vandaag is gewoon een check of de bloedwaardes niet ineens kelderen, want dat schijnt stabiel te moeten blijven voor een eventuele afarese a.s. maandag. En tja, ze willen de patiënt graag even zien om te kijken of het echt goed gaat natuurlijk.

En? Stabiel beeld????       Ja.

Dus op naar huis met voor a.s. maandag de formulieren voor het bloedprikken bij ons en een nieuwe afspraak met de verpleegkundige om 8:15 uur.....Maar om 8:00 moet hij bloed laten afnemen en dan wachten op de uitslag die 2 uur later ongeveer bekend zal zijn....
Wat is dan het nut van de afspraak om 8:15 uur???? Net zo veel als ons gevoel over de afspraak van vandaag? Laten we hopen dat Ger a.s. maandag niet voor niks zo lang hoeft te wachten en dat hij dan gelijk kan blijven voor het afnemen van de stamcellen.
Een geintje wat ook zo'n 4 a 5 uur kan gaan duren.

Thuis

Even een kort berichtje. Gerbrand mocht vandaag gelukkig naar huis. Verre van fit, moe en lusteloos, maar thuis.
Morgen even een rustig dagje houden.

Tegenvaller

Oke, vrijdag moest Gerbrand zich om 10 uur melden. Keurig op tijd waren we aanwezig en voor de zekerheid vragen we bij de receptie Noord of we nog naar "opname" moeten of dat we door kunnen lopen naar D2.

We blijken toch eerst naar opname te moeten, dus met een golfkarretje die kant op. De "intake" is zo geregeld en na een belletje richting afdeling blijkt dat er nog bloed afgenomen moet worden.

Op naar de prikpoli....."Ik heb hier geen papier meneer, dus dan weten we ook niet wat er gebeuren moet".

Oke, op naar de receptie van Hematologie voor het papier en weer terug om te prikken. Daarna naar D2......waar we welkom worden geheten, Ger een armbandje omkrijgt (nu officieel opgenomen patiënt haha) en mogen wachten.

"Zijn" plekje is nog bezet en tja, dat betekend hangen in de huiskamer, waar we besluiten op het balkon te gaan zitten. Shoot! Even bibbers als ik naar beneden kijk....brrr.

De receptioniste van de afdeling komt met de mededeling dat we nu wel voor onderzoek naar de KNO-arts kunnen.`Hè lekker, beetje afleiding...maar bij de afdeling KNO mogen we weer wachten; wel een dik uur! Om vervolgens kort binnen te zitten voor een oor, keel en neus check (wel grappig om de binnenkant op camera te zien). Alles ziet er goed uit, dus niks staat de transplantatie meer in de weg.

Nog even samen lunchen en dan weer terug naar D2. Het bed is nog niet vrij, maar ik moet naar huis voor de kinderen, dus we nemen afscheid.

Raar hoor om zo in mijn eentje weg te lopen en mijn mannetje achter te moeten laten, terwijl ik nog niet eens weet waar hij ligt.

's Middags kan ik nog ff met kids boodschappen doen en naar carglass om een sterretje in de vooruit te laten repareren. Pff, ook dat nog.

's Avonds skypen we nog even, maar de verbinding is niet geweldig.

Zaterdagochtend sturen we een "goedemorgen-papa-selfie" en beginnen de dag met kijkles bij het zwemmen van Dylan. Daarna ff langs Carglass, want.....Dylan is zo slim geweest om zijn jas daar te laten liggen en ik heb het niet gemerkt.

Natuurlijk zijn ze in het weekend dicht, dus na een belletje beloven ze mij terug te laten bellen als er nog een noodreparatie is dit weekend. Anders zijn ze maandag weer geopend.

Na een rondje boodschappen doen, huishouden en hond uitlaten ligt Angeline languit op de bank tv te kijken en wil Dylan graag een poosje achter de laptop. Prima, dit geeft mij de mogelijkheid om even rust op te zoeken en boven op onze knutselkamer te gaan schilderen. Lekker.

Tussendoor via WhatsApp af en toe contact met Ger.

Hij moest vrijdag al een infuus laten zetten omdat hij te weinig vocht binnenkreeg. Het prikken was behoorlijk pijnlijk. Bij de bloedafname was dat ook al...shoot.

Verder kreeg hij een infuus met medicatie ter bescherming van de blaaswand. Daarnaast spuitjes met plasopwekkers, want de boel moet blijven doorstromen om problemen te voorkomen.

En dan om 10 uur de hoge dosis cyclofosfamide. Dit duurt een half uur. In eerste instantie denken we nog "waarom moet je hier een weekend voor blijven?"...daar komt Gerbrand al snel achter.

Door het vocht en de spuiten moet hij regelmatig naar het toilet. Eigenlijk 1 keer per uur, maar in ieder geval 1 keer per 2 uur. Nou....dat red hij wel!

Een half uurtje na de chemo begint het te tintelen, bij zijn neus en ogen. Hoe irritant. Maar na navraag blijkt dit een normaal effect te zijn. Heel langzaam trekt het weg.

Nog een effect: eten gaat hem tegenstaan. De warme maaltijd is al een probleem.

Wel is er nog visite geweest en dat was een welkome afwisseling in het ziekenhuisgebeuren.

Zondag:

Nu sturen we een "goedemorgen-papa-filmpje". Hierop volgt direct het bericht dat Gerbrand sinds gisteravond erg misselijk is en de arts heeft gezegd dat als dit niet wegtrekt, Ger nog een nachtje moet blijven.

Vanmiddag ga ik met de kinderen even op visite. Het is al bekend dat Gerbrand nog een extra nacht moet blijven helaas. De kids zitten al snel aan tafel een spelletje te spelen en dat geeft ons de tijd om ff te kletsen. Gerbrand is al snel aan het gapen en heeft een flinke vermoeidheidsdip. Na een poosje zet ik even wat info in mijn telefoon, zodat ik hier geen onzin verhaal ga schrijven. Als ik opkijk zie ik dat mijn mannetje in slaap valt. Tijd om te gaan.

In de dichte mist (brrr, niet leuk) rijd ik met de kinderen naar huis, niet erg gerust vanwege het feit dat hij nu zo beroerd is. Hoe zal dit straks gaan?

Hoe ik verder dit weekend zelf heb beleefd? Ik vind het niks zo zonder Ger, maar samen met de kinderen red ik het prima, het is druk bij vlagen. Dylan vindt het best lastig dat papa er niet is en zoekt met regelmaat mijn grenzen op, Angeline gaat er wat soepeler mee om en is mijn toppertje. Als ik wat te heftig reageer, roept ze me doodleuk terug in de werkelijkheid met haar nuchterheid. "Mam, doe ff relaxed zeg. Het is weekend" LOL. Wel zie ik kringen onder beide paar ogen....het is voor hun ook wel vermoeiend.

Ik merk wel dat ik makkelijker face-to-face praat en via whats-app vragen beantwoorden lastiger vind; Ik heb geen zin om continue met die telefoon in handen te lopen en gewoon spreken is ook minder vermoeiend. Het liefst blijf ik een paar dagen in de luwte om mezelf te tijd te geven te wennen aan dit ritme. En neem me dan ook voor om dit straks ook te doen als Ger voor de lange opname gaat.