Van het doorhobbelen uit mijn vorige post is nog steeds sprake, maar afgelopen weken kwam er letterlijk elke dag wel een stap bij.
Oh what a joy!
Toen Ger het traplopen goed af ging, was het tijd om ons bed op 'klossen' te zetten....grappig, want de laatste keer was voor de geboorte van onze jongte al weer 12 jaar geleden.
Boven slapen was weer mogelijk en tja....inmiddels vonden we de thuiszorg ook wel weer overbodig, dus hop...die ook maar afgezegd.
De dag erna lukte het om weer in onze relaxstoelen te zitten en er (niet onbelangrijk) zelf weer uit te komen. Dit resulteerde in het besluit om het hoog-laagbed op te laten halen, zodat onze woonkamer weer gewoon er uit ziet.
Geeft ook wel weer rust.
Afspraken hebben we eerst niet door het coronavirus, dus vullen we onze dagen met whatever we want.
En ook nu bijkt wel weer; de zon gaat altijd weer schijnen!
Ondanks alle perikelen in Nederland en daarbuiten, hebben we een bescheiden (Met zijn viertjes) feestje...want Ger mag morgen zijn 48ste verjaardag vieren!
Iets waar ik onnoemelijk blij mee ben
Voor nu cya soon, ik vier het leven !
