Na 2 drukke dagen probeer ik nu een en ander eens even op een rijtje te krijgen, al is dat wat lastig met lawaai van boren om je oren.....De gasmeter wordt vervangen en een stukje leiding.....en blijkbaar stuiten ze ook hier op een dikke laag beton waar ze doorheen moeten. Pff wat een kabaal en van de gesprekken en het gemopper word ik ook niet vrolijker. Nog even doorzetten denk ik dan.
Goed, 2 weken terug op woensdag gingen we voor controle had ik geschreven. De Prograft werd weer ingezet en de nodige inentingen kwamen ook weer voorbij. Met het advies op zak om de volgende dag ook de griepprik maar te halen ("want tja, uw weerstand is niet optimaal te noemen...") gingen we weer huiswaarts.
Donderdag griepprik en op zaterdag...snotterdesnotter... Ik was daarvoor al wat aan het snotteren geweest, maar ach 2 dagen verkouden, wat lichtelijk irritatie in mijn keel, maar daarna ging het wel weer.
Dus als Ger vervolgens precies dezelfde klachten heeft, dan maken we daar niet druk om. Het is maar een verkoudheidje. Helaas werd het snotteren langzaam erger, namen de mond en keelklachten toe, ging zijn conditie ver beneden peil en begon hij flink te hoesten. Ik zal je details besparen, want erg lekker klonk dat niet (teiltje nodig???). Ook gaat het eten niet meer goed.Verkoudheid werd griep in onze ogen. Ook overheen te komen toch?
Na anderhalve week kwam er ineens koorts bij: In de 39 graden, dus het lichaam is hard aan het vechten tegen....
Koorts is alleen wel een reden om contact om te nemen met de hematoloog ivm die verminderde weerstand, maar dat hebben we even uitgesteld tot de volgende ochtend en dat is maar goed ook.
Want wat ik al dacht, de mededeling was "Komt u toch maar even hierheen, naar de eerste hulp..."
Ik vroeg nog bij vertrek: " Zal ik nog even snel een tasje inpakken?" en vervolgens...ach nee, vanmiddag zijn we wel weer thuis.
Voor de rondweg Groningen stond het ook al weer lekker vast vanwege een pechgeval. Tot aan onze afslag komen we kruipend vooruit, maar om half 10 parkeren we in de garage. De volgende vertraging komt er aan, want als we op de eerste hulp komen, krijgen we direct te horen dat het systeem op diverse punten er uit ligt.......ik loop maar eens naar de automaat voor warme chocomel. Waar ik de komende uren ook met regelmaat te vinden zal zijn.
Zoals het altijd gaat op de eerste hulp; het verhaal wordt gedaan en ondertussen worden de nodige onderzoeken gestart; longfoto, bloedafname, kweek van slijmvlies, kortom van alles. En dan is het wachten....en wachten....en wachten....
Gerbrand voelt zich beroerd, moet regelmatig slijm ophoesten en heeft het benauwd/kortademig. Het zuurstofgehalte in zijn bloed blijft wat laag, dus een slangetje in de neus en wat extra hulp vanuit de zuurstoftank.
Ook komt nu de pijn in zijn buikstreek weer naar voren (die was ik even vergeten) en als de internist in opleiding begint te drukken/duwen/kloppen vertrekt Ger zijn gezicht.
"Oke, dus ook erger dan ik dacht", komt er in mijn hoofd langs.
Ondertussen begin ik maar met het inseinen van een aantal mensen en het regelen dat mijn kinderen opgevangen/opgehaald worden. Al snel krijg ik diverse berichtjes terug en komt alles voor de bakker. Vanuit mijn werk zelfs het bericht dat ze voor mij al zorgverlof ingezet hebben....Mijn grote dank, want nu heb ik echt even adem.
Goed, na uren op de eerste hulp is duidelijk dat er in ieder geval sprake is van een griepvirus, met daarnaast nog een aantal vraagtekens vanwege o.a. het zuurstofgehalte en de mogelijkheid van een bacterie etc. etc. Ach, had ik nu dat tasje maar ingepakt, want die opname is een feit...
Omdat Gerbrand mogelijk iemand kan besmetten, moet er een solo-kamer geregeld worden. En tja....de afdeling waar hij als plasmaleukemie-patiënt zou moeten liggen is vol. (Erg idee of niet?)
Het zoeken naar een plekje duurt ook weer 2 lang, 2 breed, maar uiteindelijk mogen we naar een afdeling 2 verdiepingen hoger dan eigenlijk de bedoeling is.
De intake en alles er om heen verloopt vlot, maar ik krijg het gevoel dat de verpleegkundige aan het eind van zijn dienst zit en graag naar huis wil. Het enthousiasme straalt ervan af.....Hij probeert het nog te compenseren met erg droge humoristische opmerkingen, terwijl ik met vermoeide hersenen een poging doe om een standaard vragenlijst in te vullen. Ik probeer er maar een leuke draai voor mezelf aan te geven, maar ik wil gewoon naar huis.......en dat mag zo rond 14:30 (de UMCG-teller staat inmiddels dus op 5 uur, maar voelt als een complete en drukke werkdag).
Ger ligt op de juiste plek en ik stap de auto in op weg naar Assen....rondweg Groningen op en....vast.
Wederom kruipend naar de verkeerslichten (wil dan echt iedereen naar de A28???).
Nou ja...Dylan ophalen bij een vriendje en vertellen, naar huis, Angeline begroeten en vertellen, hond uitlaten, patat halen, tas inpakken (want ik had al gehoord dat ik rekening moest houden met een week), vriendin ophalen (ik wil voor de veiligheid niet alleen rijden nu) en weer naar Groningen op bezoek.
De avond/nacht verloopt hier in huis verder rustig. Gerbrand blijkt later erg slecht te hebben geslapen.
De volgende dag gaan de kinderen op de fiets naar school en zou ik met de bus naar Groningen. Ik ben behoorlijk moe van alle consternatie en geregel weer, dat ik het veiliger en prettiger vind om me te laten rijden....OV- kaart opgeladen, tasje ingepakt met de nodige spulletje die nog naar Ger moeten, hond extra uitgelaten en....telefoon.
"Hoi schat, change of plans. Kom maar met de auto, want ik mag naar huis. Het mocht alleen als er iemand thuis was en tja, jij bent er."
Geen bacterie, geen koorts, slechts een virus.....Oh ja en een pijnlijke buikecho gehad, waarbij de opmerking was geplaatst dat de lever nogal hoog zat. Ja? En? Die pijn...het zint me niet.
Al met al weer een bezoek aan het UMCG vol met flashbacks naar eerdere opnames en onderzoeken de afgelopen jaren en de nodige vragen die weer rijzen....Bah.
Ook al lijkt het eindoordeel simpel; "Het is een griepje. Voor ons 2 keer niezen, maar voor u een aanslag op uw gehele lijf en conditie."
Het brengt wel weer de nodige stress, irritatie, angst, vermoeidheid en tranen met zich mee. Bij Ger, bij de kinderen en bij mij. Op dit moment is mijn hoofd te warrig om dit te omschrijven, dus eerst even een paar dagen rust creëren en zorgen voor de patiënt, maar ook voor mezelf. Ik kijk na het weekend wel verder wat we moeten doen.
Ondertussen zijn de harde werkers met de gasleidingen klaar en is de letterlijke rust straks weer terug.
