Tja, ik begin toch weer. Al was het voor mezelf....vandaag wederom een bezoekje aan het UMCG: ditmaal bij een CO-assistent orthopedie.
Ik was opgelucht te merken dat zij zich goed ingelezen had in onze ziekenhuisgeschiedenis en op het moment dat ik in vogelvlucht benoemde wat er de afgelopen jaren gespeeld heeft....vloog het me keihard aan;
In april 2015 begon het gedonder met een knallende kanker-diagnose. 2015 en 2016 stonden in het teken van chemo's en stamceltransplantaties om de Kahler de kop in te drukken. En daarnaast nog opnames vanwege bijverschijnselen en griep.
Maart 2017....een jaar na transplantatie nog steeds alles onder controle! En tot op heden kunnen we vol trots zeggen dat de grote K zich mooi koest houdt.
Herfst 2017 : wederom loopt een griepje uit op een tripje ziekenhuis, herfst 2018: wat we dachten dat een griep was, blijkt een bacteriële hersenvliesontsteking.
Tussendoor vele ziekenhuisbezoekjes aan diverse afdelingen vanwege bijverschijnselen en klachten nav een chronische Graft Versus Host.....afgezien van de afdeling Gynaecologie,Urologie en het kinderziekenhuis zijn we op alle adressen aan de Fonteinstraat of Poortweg wel geweest.
Een poosje terug vroeg iemand mij: "He Jo, zie je niet heel erg tegen de komende periode op?"
Die opmerking bleef mij bij, gek genoeg...mijn antwoord was op dat moment positief, want ik had veel vrije tijd in het vooruitzicht en alles leek aardig op rolletjes te lopen. Ger had wel een beetje last van zijn heup, maar ach..het zal goed kunnen dat dit door overbelasting kwam. Eindelijk maar toch echt het gevoel weer eens te kijken naar mijn eigen wensen....
Het lopen ging steeds moeizamer en na weer een bezoekje aan de hematoloog, leek het haar wijsheid om toch de orthopeed maar weer in te schakelen. Ondertussen al ter ondersteuning een paar krukken opgehaald, want zonder ging het echt niet meer.
En daar zitten we dan. Een gesprek met de CO-assistent, die toch haar supervisor erbij roept. Die doet ook onderzoek en dan de mededeling van waar ze aan denken... gaat u eerst maar eens een nieuwe röntgenfoto maken en komt u daarna terug.
Zo gezegd zo gedaan en zoals verwacht: de foto ziet er goed uit. De volgende stap is een MRI en laten we die maar zo snel mogelijk proberen te plannen. (goh...die heeft Ger ook nog niet eerder gehad dacht ik sarcastisch).
Laat ik nu maar even vertellen waar ze aan denken:
Door het langdurig gebruik van prednison kan het zijn dat de bloedtoevoer wat verstoord is naar het gewricht, waardoor het bot wat verweekt. Makkelijk gezegd: botafbraak in de kop van het gewricht. (overigens ook passend in het beeld van Kahler, maar dat zou nu niet meespelen)
Het kan meevallen en dan moeten we kijken naar mogelijke ondersteunende behandeling of verbetering door rust. En als het niet meevalt....dan mag Ger onder het mes en krijgt hij een nieuwe kop in het heupgewricht.
De impact! Razende gedachten, wel eens aan deze mogelijkheid gedacht, maar verdorie....Zo geen zin! Mogen we eens een jaartje rust?
We hadden net een afspraak bij de kaakchirurg voor implantaten...."Als deze behandeling doorgang vindt, dan mag u die niet doen".
We hadden net het plan gemaakt om weer aan de kilo's te gaan werken, want tja gewicht meezeulen is ook niet bevorderlijk voor je bewegingsapparaat. "Gaat u niet maar niet op dieet, want tja....als dit doorgaat dan geeft dat weer verhoogde risico's op infecties"
Alle gevoelens spelen weer op: Boosheid, verdriet, onzekerheid, angst....roept u maar. Positief is het allerminst, frustrerend is het beste woord.
Laten we hopen dat de orthopeed het bij het verkeerde eind heeft.....
Na een poosje malen besloot ik mezelf een plezier te doen en dit blog toch weer te gaan gebruiken. Het schrijven bracht me altijd rust en hielp om het allemaal op een rijtje te houden.
Dus tja...ook dit hoort bij voor mijzelf zorgen :)
