De laatste tijd merk ik, met dankbaarheid, dat er zomaar spontaan mensen hun hulp aanbieden of iets dergelijks. Geweldig lief natuurlijk....zo ook gisteren en vandaag; een paar voorbeelden van simpele dingetjes die ons wel goed doen:
Gisterochtend begonnen met struiken er uit trekken. Pfff, nog best zwaar. De 2 grootste lukten me echt niet meer.
Sowieso niet, want we moesten toch nog even langs Groningen voor een stukje chemo. De kinderen konden terecht bij vrienden. Geen punt (voorbeeld nr. 1).
Bij de volgende afspraak in Groningen kunnen Angeline en Dylan hier ook heen, (opluchting nr. 2) ookal duurt deze een stuk langer.
Weer thuis besluit ik een rondje te gaan hardlopen. Het gaat niet helemaal op en top, maar ik red de geplande training wel....ga alleen in het begin wat te hard van stapel en merk dit al snel aan mijn ademhaling.
Weer thuis besluit ik een rondje te gaan hardlopen. Het gaat niet helemaal op en top, maar ik red de geplande training wel....ga alleen in het begin wat te hard van stapel en merk dit al snel aan mijn ademhaling.
Gisteravond was het nog even spannend, want alhoewel 's middags de chemo-spuit soepel gezet werd, begon Gerbrand zich 's avonds toch wat grieperig te voelen.
Ongeconcentreerd, beroerd en warm. Als zijn temp boven 38,5 komt, moeten we contact opnemen met het UMCG. Dat haalde hij niet helemaal, maar we hebben wel even getwijfeld.
Eerst maar een poging doen om te slapen, lukt het niet dan gaan we bellen. Al snel viel Gerbrand in slaap (en ik ook). Maar onrustig aan het dromen geweest.
Zelf word ik ook niet echt vrolijk wakker. Ben niet helemaal in een goed humeur geloof ik...
Vanochtend was zijn temp weer goed gezakt, dat wel. Fitheid was nog ver te zoeken. Ach, hij kon rustig op bed blijven liggen, zodat mijn zus en ik beneden verder konden met de keuken (spontane hulp nr. 3). Zelf stap ik op 1 of andere manier ook nog verkeerd, waardoor mijn spieren rond mijn rechterheup gaan zeuren...."Nee, nu geen isschias alsjeblieft?", is mijn innerlijke mantra vandaag.
Aan het eind van de ochtend komt mijn buurman langs. Ik bedenk me niet en vraag of hij me kan helpen met die laatste struiken van de voortuin. Hij zegt toe en ik geef nog aan dat vrijdag de bestelde tegels gebracht worden. Het zou mooi zijn als het dan leeg was....nou ja, op die ene struik na, die we willen laten staan.
Vanmiddag wil ik net even relaxen (misschien trek ik dan wat bij) en zie ineens groene containers voor ons huis staan. Onze buurman is al druk aan het spitten en zagen. (spontane actie 4)
Uiteindelijk lukt het hem om alles er uit te krijgen en ook direct weg te werken in groene containers. Geweldig.
Dan staat ineens een dame voor de deur met een zelfgemaakte taart (hmmm lekker). Zomaar spontane actie nr. 5.
En dan hebben we laatst ook nog kortingsbonnen voor de Efteling gekregen! Ook zomaar spontaan.
Mocht het allemaal goed gaan met de chemo, dan gaan we zeker heen. En met goed gezelschap :)
Of een bijzondere email van een familielid. Zelfs op grotere afstand komt die positieve energie bij ons binnen.
Of een bijzondere email van een familielid. Zelfs op grotere afstand komt die positieve energie bij ons binnen.
Weet je; er zijn genoeg mensen die denken dat we ons hier sterk doorheen slaan. Dank voor het compliment, maar zonder de mensen om ons heen zouden we een stuk minder sterk staan. Niet alleen de praktische hulp, maar ook de wetenschap dat er mensen gewoon voor je willen zijn. Gewoon, zonder iets terug te vragen. Dat lijkt tegenwoordig een bijzonderheid, dus dank daarvoor.
Dat mag ook gezegd worden.
Heel langzaam aan begint bij mij ook weer wat meer ruimte en rust in mijn hoofd te komen. Kleine baby-stapjes, maar in ieder geval vooruit.
Heel langzaam aan begint bij mij ook weer wat meer ruimte en rust in mijn hoofd te komen. Kleine baby-stapjes, maar in ieder geval vooruit.
Mooi kaal tuintje hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten