Oktober 2022
Voor ons gevoel is het de laatste jaren vrij rustig geweest op het "grote K"-gebied. Bloeduitslagen bleven goed en ja... tuurlijk is er altijd wel iets om extra te onderzoeken of te behandelen. Dit waren altijd zaken die teruggeleid konden worden op de Graft vs host (omgekeerde afstoting), maar niet zorgwekkend.
Afgelopen maart dachten we nog even terug aan de arts die zei: "Met 2 stamceltransplantaties hopen we dat u de 50 misschien gaat halen". Hoe onzeker klonk dat!
Sinds 16 maart 2022 kunnen we zeggen dat deze mijlpaal is gehaald en gek genoeg is het een last die van onze schouders af viel. Zo bleef die uitspraak vanaf 2015 in ons achterhoofd hangen en ons achtervolgen....We zouden dik uit eten met ons vieren. Helaas gooide corona roet in het eten, want uitgerekend op 15 maart scoorde Gerbrand als eerste een positieve test! In plaats van uit eten, werd het gourmetten aan de eettafel. Het was er niet minder gezellig om :)
Bij de laatste controle deze zomer bleken de bloedwaardes nog steeds allemachtig prachtig en mochten we zowaar een half jaar wegblijven (ipv 3 maanden). Super! Op naar een rustige herfst en winter!
Zelf was ik ook al een tijdje zo ver dat ik dit zorgen los kon laten en het gevoel van "stilstaan" om te zetten in acties voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Kids lekker bezig, Ger actief op de TT-baan en hij kreeg zelfs groen licht voor een medicijn om te helpen wat kilo's kwijt te raken.
Positief, positief....laten we dat vasthouden!
Een aantal weken terug ontstond er toch weer pijn op een erg bekende plek in zijn rug. Eerst gedacht aan toch wat overbelasting, dus wat kalmer aan bij de fysiotherapeut. Maar het werd steeds gekker en vermoeiender ook. Pijn doet wat met je....Top op het punt dat het niet meer ging; bukken, buigen, kreunen bij het draaien in bed. Slapeloze nachten, dus toch maar naar de huisarts.
Daar werd nog steeds gedacht aan de spieren in de rug, maar voor de zekerheid door naar het ziekenhuis voor een foto. Je weet maar nooit. Al snel een telefoontje: "U heeft toch een breuk in een rib". Hoe dan?
Niet gevallen, niet gestoten, niet extreem aan het hoesten geweest. Wel weer snel vermoeid. Dus contact werd gelegd met Groningen, met als gevolg dat ik nu aan een tafeltje zit te wachten en dit bericht typ.....
Vanochtend om 8:15 uur begonnen met een beenmergpunctie, bloed geprikt, urine ingeleverd en op dit moment een PET scan. Straks hopelijk nog een gesprek om in ieder geval de bloedwaardes te bespreken. En daarna weer het wachten.....het ellendige wachten op de uitslagen van de punctie en scan, die wel een week kunnen duren.
Natuurlijk kan het slechts een breukje zijn en hoeven we ons niet sappel te maken. Maar dat stemmetje in mijn achterhoofd is zo vreselijk irritant.
Wat als? Wat als het toch weer Kahler is? Wat kunnen we dan nog? Ik merk dat ik automatisch weer in overlevingsmodus ga; Alles blokken wat onbelangrijk lijkt. Zorgen dat er lucht blijft om te ademen, zorgen dat .... ja zeg het maar.
Even hangt nu mijn vinger boven de button "publiceren". Toch doe ik het niet, nog niet. Ik weet immers niets en zo bescherm ik mijzelf en mijn gezin ook voor de onzekerheid en de vragen van buitenaf. Ondertussen mogen we gewoon nog leven en ademhalen. Genieten van wat er is.
December 2022:
Ik heb deze publicatie even gelaten voor wat het was; wederom best angstige momenten gehad, maar ook gemerkt dat in het UMCG niets aan het toeval overgelaten wordt en ze ons zo snel mogelijk willen laten weten waar we staan. En oh....hoe blij dat we te horen kregen dat alle uitslagen gewoon goed nieuws gaven! De breuk is onverklaarbaar, maar is slechts een breuk. De opluchting!
Nu zijn we dan wel een tijdje verder en zo aan het eind van het jaar juich ik altijd inwendig als we de herfst weer relatief gezond vaarwel kunnen zeggen en op gaan naar een nieuw jaar met al zijn nieuwe uitdagingen.
Waarom ik het dan toch publiceer? Dit geeft een aardig beeld van hoe het steeds weer voelt als er lichamelijk iets gaat spelen; Hoe alert je wordt op signalen, hoe je hartslag omhoog gaat, de stress van 0 naar 100 schiet en weer terug. Het is immers nooit meer een "mannengriepje".... Hoe ellende en vreugde continue vlak naast elkaar bestaan, hoe dit je ook versterkt als mens....en hoe ik ervaar dat het een ieder kan overkomen en hetzelfde ervaart zoals wij dit ervaren.
Ons proces kan zomaar hetzelfde zijn als die van jou. Ik wens je voor nu dan ook alle kracht en liefde als je dit nodig hebt.
