Zomaar

Tja.....zomaar is dan het tweede blok van de chemo voorbij en zitten we in de pauzeweek. Het voelt of we ineens alle tijd van de wereld hebben. ...is niet zo, maar ff "gewoon" leven lijkt het.

Vandaag was ook zomaar een goede dag. Oke, Gerbrand heeft zijn Dexamethason weer gehad en dat is wel wat te merken. Maar het gaat dusdanig goed dat hij vanochtend op zijn werk is gaan koffie drinken. Na een uurtje heb ik hem opgehaald en bij het centrum afgezet. Ger wilde nog een scheerapparaat,  dus gehaald bij de mediamarkt en daar liep hij een collega tegen het lijf. Deze houdt Ger nog een poosje gezelschap tijdens zijn wandeling naar huis.

Na de lunch ging Angeline weer naar school en wij richting bouwmarkt. ...
Ik wil graag een lichtbak voor embossing e.d. en Ger heeft wel een idee hoe hij dit voor mij kan maken..ben benieuwd! 

Daarna was het wel even op met zijn energie en dook hij op de bank. Ik ga naar boven, naar ons "atelier". Naast dat ik, met alle liefde, chauffeur speel voor man en kinderen, het huishouden run, de agenda beheer etc. etc.,  ben ik ook zomaar wat dingetjes gaan doen de afgelopen dagen...

Ik wil al een poosje een aantal mensen een persoonlijk kaartje sturen, dus tja....freubelen maar.

Dan kom ik in de kast een paar klompen tegen...mooi om te beschilderen! Terwijl ik de kwasten hanteer ontstaat er vanzelf iets moois. Ik bedenk me dat deze klompen niet bij ons moeten blijven. Ze zijn van een vriend geweest die de strijd met kanker niet gewonnen heeft en ik besluit zijn vrouw te verrassen. ...dat is gelukt!

Dan is het einde van het schooljaar ook nog in zicht.....voor vier juffen staat er nu een presentje klaar. 

"Mam? Ik wil je wat vragen. .." Oh jee....dat betekend vaak een groots project...ik herken dat toontje in haar stem....

Angeline heeft a.s. woensdag een juffenfeest. Dus de verjaardagen van de juffen worden gevierd. ...mijn dochter heeft een verkleedwens en of ik ff een jurk wil maken volgens haar eigen ontwerp; een heuse feeënjurk met wijde "draai-rok" en graag ook een set vleugels erbij. Dit graag roze met rode hartjes er op...oeps! Terwijl ik daar over nadenk begin ik alvast met de verjaardag cadeautjes voor haar juffen...dat is een stukje makkelijker te realiseren. 

Morgen verder met dit idee. Maar eerst Dylans zwemles en de boodschappen! Over Dylan gesproken...die heeft komende vrijdag een piratenfeestje. Even zoeken of ik de verkleedspullen van zijn eigen piratenparty nog kan vinden, want anders draait de naaimachine straks overuren ben ik bang.

Dat freubelgedoe zorgt wel voor de nodige rust in mijn hoofd. Raar toch? Voor iemand met tig ideetjes in gedachten? 

Ach, we doen het allemaal "zomaar" en voelen ons goed. 

Gek om te zeggen.....

Als ze me missen....

Tja....wat moet ik nou met dat oude liedje van Nico Haak in mijn hoofd? Nee, neem dan deze....

Want ja ha ha....afgelopen zaterdag mocht ik het beleven! Echt waar!

Ik ben zowaar 40 jaar....en voel me geen dag anders.

Lekker wat visite gehad en na een relaxte zaterdag, was het ook wel tijd voor een zondag met hetzelfde gevoel. Met Gerbrand ging het ff lekker, dus kon hij even met een stel richting het Paterswolse meer.....bootje varen en cachen. Hij heerlijk aan het roer genieten! En zonder mij weg is vast ook wel eens een aangename afwisseling. 

En ik ondertussen thuis genieten van het mooie weer en ons mini-tuintje uitbreiden met heuse aardbeienplantjes, dankzij lieve buren die me wat cadeau hadden gegeven. Gelijk even wat sla en komkommer "op kweek" gezet in de mini-kas. Ben benieuwd!

Diezelfde buurtjes nodigden ons spontaan uit om bij hun wat mee te pikken van de BBQ. Daar zeg ik geen nee tegen! Met mega-bolle buiken komen we 's avonds weer in huis...toch een beetje "te" geweest? Ach...nachtje slapen kan wonderen doen.

De volgende ochtend heeft Gerbrand toch weer last van zijn maag en wederom een slechte stoelgang. Oef, wat een gepuzzel om de juiste hoeveelheid movicolon te nemen.....2 zakjes was eigenlijk te veel (hielp wel als een tierelier....iets te goed zeg maar), maar 1 zakje poeder blijkt ook niet voldoende. De klachten zijn er immers weer.

Dan maar rustig aan vandaag. 's Middags komt mijn oudste broer nog even op visite en omdat Ger ook nog licht hoofdpijn aangeeft besluiten wij er even op uit te gaan. Kids zijn lekker aan het spelen en zo kunnen wij een geocache-wandeling maken. Stiekem hebben wij het voor elkaar....we laten Pasen en Pinksteren op 1 dag vallen! Op 2de pinksterdag gaan wij de serie "Paaseieren zoeken" bij langs. Na een wandeling van ongeveer 6 km komen we weer bij de auto terug. Lekker.

Thuis zie ik iets wat me zorgen baart, want de hoofdpijn lijkt erger te zijn geworden en Ger voelt zich niks niet lekker. Thermometer geeft totaal geen koorts aan, maar toch. Weer die twijfel; wanneer neem je contact op met het ziekenhuis? 

Nadat mijn broer richting huis is vertrokken, breng ik de kinderen naar bed en als ik beneden kom zie ik Gerbrand ook slapen.

Slapen lijkt me nu wel goed, ook zelf kan ik wel wat extra slaap gebruiken. Op naar morgen dan maar en ik kus mijn "prins" wakker....naar bed, naar bed, zei Duimelot!

Dan is het weer dinsdag. De kinderen weer naar school, opvang voor tussen de middag is geregeld en ook na schooltijd gaan ze naar de gastouder, dus hebben wij rustig de tijd. Om 11 uur moeten we namelijk weer in Groningen zijn voor een infuus. Dit keer voor APD, ter ondersteuning van de nieren. Wanneer Gerbrand aangeeft nog steeds zo'n last te hebben van zijn maag, geeft de verpleegkundige al aan waar wij aan dachten; toch standaard overgaan naar 2 movicolon per dag...beter te makkelijk naar het toilet, dan dit soort ongein. Toch gaat ze in overleg met een arts of we in dit geval de spuit Bortezomib niet moeten overslaan ivm de huidige klachten.

Het duurt en het duurt maar....de APD is doorgestroomd, het spoelen is ook bijna klaar. En dan heeft de verpleegkundige eindelijk een arts gesproken. De injectie slaan we vandaag over.

Voor vandaag niets in de planning. Kinderen naar school, Gerbrand beneden rusten en ik een rondje hardlopen en daarna boven in het "atelier" creatief bezig...lekker schilderen.

Goed, dit was zo ongeveer de strekking van de afgelopen dagen. Of je het gelooft of niet; ik heb het als een bijna normaal weekend ervaren.  

Oh ja! Nico Haak!!!!

Door de afgelopen dagen was een draadje gespannen...een visdraadje. Op mijn verjaardag begon het; de 2 buurmannen G en J begonnen over vissen. We hebben nog een hengel, die we een tijd terug hadden gekregen en daarnaast nog een werphengeltje met wat haakjes e.d. 

Het plan was geboren: beide heren samen rustig zitten aan de waterkant starend naar hun dobbertjes in het water (voor de goede orde: ik heb geen idee waar ik over praat nu).

Visvergunning regelen en gaan toch?

Niet helemaal, want nog extra materiaal bleek nodig...."echt? Oh, maden bedoel je? We kunnen toch ff "pieren wuppen?".... even dacht ik terug aan mijn jeugd, waar mijn toenmalige buurjongetje speciaal voor mij een regenworm op at. (Jakkie) Geen winkel open, dus helaas nog even geduld heren.

De dag erna krijgt Ger bij het vaartochtje een viskoffer aangeboden met nog wat extra spulletjes. Dit halen we op dinsdag na het ziekenhuisbezoek op. Weer thuis gaan de buurmannen op zoek naar een winkel met maden (oh bah...). Gelukt!

Dus wat is nu de clou? Mocht je Ger thuis missen....dan is ie vast vissen!

We hebben nu de rustweek van het chemoblok. 

Nou ja, rust? Morgen mag ik me zelf melden bij de huisarts voor een niet zo fijn onderzoekje... Beter laten checken, dan een evt. baarmoederhalskanker laten sudderen toch? Jippie, ik ben 40! 

En volgende week is het avondvierdaagse-week...4 avonden op pad met Angeline. :D

Angeline mee

Toch wel nieuwsgierig waar papa nu steeds naar toe moet, maar kijken bij het plaatsen van het infuus is toch te spannend. Ze wil weer verder kijken,  maar ik moet nog wel een foto maken voor Dylan....en van de rest van dit bezoek...ik zal niet alles hier plaatsen, want dan wordt het wel veel.

Angel krijgt nog 2 lege spuiten mee, waar ze (goh..echt????) heel graag water in wil doen. 

Gerbrand voelt zich weer redelijk. Afgezien van het drukke gevoel in zijn hoofd en de zweetaanvallen. Daardoor wat gevoeliger voor prikkels van buiten zeg maar. Ach ja, dat is de Dexamethason die dit veroorzaakt. Inmiddels een bekend gegeven. 

Niet leuk, maar hier leren we ook mee om te gaan. 

Die "chemische troep" kan er wel voor zorgen dat er verbetering onstaat en we straks kunnen kijken naar verdere behandeling. 

Zelf begin ik met lezen in een boek wat we geleend hebben bij het informatie centrum .....Knal! De eerste verhalen komen hard binnen.

Dylan speelt vanmiddag bij een vriendje dus wat extra rust. De rest van de dag is zeker weten gevuld met lezen en een lange wandeling met Laddy.

Spreekt voor zich....

Vandaag maar eens de tomaten, radijsjes en wat AH moestuintjes verpot. Het was te zien dat we de tomaatjes een paar dagen geen aandacht gegeven hadden....oeps. Hoop dat ze wat bijtrekken.
In de middelste bak zou nu wel de aardbeiplantjes aan het ontkiemen moeten zijn, maar waarschijnlijk is dat de eerste mislukking......

Te snel, te veel....rem er op

We hebben even een extra (blog)pauze genomen. Niet dat er niets gebeurde, maar om onszelf tijd te geven;

Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog....ik was ff klaar met alles. Na een periode van geleefd worden en toch amper een dag zonder telefoontjes of visite, waren we echt moe en toe aan wat ruimte voor onszelf. Echt beseffen waar we nu staan, beginnen met/toegeven aan onze eigen verwerking.

Na de behoorlijke drukke zaterdag, heeft Gerbrand zondag gestrekt op de bank doorgebracht. Hij was bekaf en door een slechte stoelgang (effect van medicatie) ook nog behoorlijk last van zijn maag.
Zelf heb ik even tijd voor mezelf nodig en ik besluit toch te gaan hardlopen. Er staat een 18 minuten duurloopje in het trainingsschema, dus mooi "blik op oneindig en verstand op nul". Lekker chill met een gemiddelde snelheid van 7,9 km/u, kom ik uit op 2,4 km.....tevreden kom ik thuis, waar we de dag verder doorkomen met niks doen.

Op maandag gaan de kids weer gewoon naar school. We brengen ze samen heen, want we willen even met de juffen overleggen of de kinderen vrijdagochtend mee mogen naar het ziekenhuis om te kijken waar papa nu steeds heen moet en wat hij daar doet.
Angeline kan mee, Dylan wordt een iets ander verhaal, want juist a.s. vrijdag komt een vader van een klasgenootje met een ambulance bij school en mogen ze ook binnen kijken enzo.....
Ach, misschien ook maar beter ook; als we Angeline en Dylan op aparte momenten meenemen is het wel een stuk relaxter voor ons en kunnen we meer persoonlijke aandacht geven.

Ik hoop dat het vast stress bij de kinderen weg gaat nemen, want ook zij zijn momenteel snel van hun stuk, prikkelbaar, huilerig etc. etc.

Gisteren werden we weer verwacht in het ziekenhuis voor een chemoprik. Gerbrand nog steeds behoorlijk last. Wanneer hij dat aangeeft bij de verpleegkundige kijkt ze hem eens goed aan.....om vervolgens toch even de "strenge" zuster te spelen die haar patiënt even de goede kant op wijst.
Tja.....dan toch maar wat meer van de "Moco" (movicolon) ipv denken dat het wel los loopt???
Nu nog even regelen dat de volgende serie afspraken verzet gaan worden......foutje van de planning; Ze hadden een week te laat het volgende blok ingepland.

Angeline komt tussen de middag met een voorstel. "Als ik nou een 10 haal op mijn topo/aardrijkskundetoets, gaan we dan bij de Mac D. eten? En als ik een 9 of 8 haal pannenkoeken?"
.....
Ze komt met 2 negens thuis, maar heeft gewoon ontzettend geluk dat deze mama geen zin om te koken heeft. Daarnaast heb ik een afspraak gemaakt om vanavond weer eens te klimmen naar een geocache. Hier in Assen hangt nog ergens een kraai tussen 2 bomen te wachten op een bezoekje.
Direct na het bezoek aan de gele M, rijden we er heen en even later is ook mijn zwager aanwezig.
Wat een timing....juist nu gaat het behoorlijk regenen! Het bladerdek van de bomen houdt ons in eerste instantie nog enigszins droog, maar het moet wel snel weer ophouden hoor..

Als het materiaal op zijn plek zit en ik mijn poging wil wagen, is het gelukkig droog. Helaas lukt het me niet op bij de cache te komen, maar een lange tijd niet geklommen te hebben vind ik het ook niet gek. Ik heb in ieder geval geen last van de hoogte (had ik wel verwacht), maar kom simpelweg tak nr. 2 niet voorbij....energie ontbreekt. Ik heb per slot van rekening ook vanmiddag nog een rondje hardlooptraining gedaan.
En toch laat ik me met een voldaan gevoel weer met beide voeten op de grond zakken. Ik heb het toch maar weer gedaan en het smaakt naar meer.
Mijn zwager klimt vaker en zorgt ervoor dat we beide onze naam op de logrol hebben staan.

Thuis blijkt dat ook dit weer teveel hooi op de vork van Gerbrand is geweest vandaag....ook dat moeten we accepteren en rekening mee gaan houden vanaf nu. Rem er op en niet teveel tegelijk meer.
Vandaag besluiten we dan ook even echt tijd samen te pakken; telefoon op stil, kinderen naar school en wij op de bank genesteld. Lekker lui afleveringen van 1 van onze favoriete tv-series kijken.

Deze pauze is goed; even beide pas op de plaats en echt bijkomen van de wervelstormen in de afgelopen weken. De onzekerheid van de toekomst speelt wel degelijk door ons hoofd. We kunnen er niets aan veranderen en weten ook niet wat gaat gebeuren. Gerbrand kan dit wat makkelijker naast zich neerleggen. Ik probeer het wel, maar merk dat er ergens een stukje onrust in mijn lijf blijft.
Naast de dagelijkse beslommeringen, huishouden, afspraken en andere regeldingen, moet ik echt ook aan mezelf gaan denken nu. Dat stukje onrust "de deur uit jagen" en de juiste energie opzoeken.

Op in ronde 2

Gisteren begon blok 2 dus... op naar Groningen voor een rondje bloed prikken, gesprek arts en chemo-infuus.

Bloed prikken verliep (zoals gewoonlijk) weer soepeltjes, dus time-to-kill...we moeten immers nog een dik half uur overbruggen tot aan het gesprek met de arts.
Geen probleem in de luxe wachtruimte boven. Ook nu wil de laptop daar niet meewerken, dus besluiten we weer achterover te hangen in een relaxstoel. Ger trekt aan het hendeltje en.....knalt keihard achteruit in ligstand. Au! Die ondingen zijn nog een gevaar voor je rug zeg!
Nu is het chillen echt ff nodig, want dit was niet fijn.

Nou goed, na een kop thee en een plakje ontbijtkoek, gaat het weer oke en is het tijd om naar beneden te vertrekken, want de uitslagen zullen zo langzamerhand wel binnen zijn.

Ook nu duurt het weer iets langer dan verwacht, maar dan staat daar toch onze vriendelijke arts voor onze neus.
Goed nieuws; de bloedwaarden zijn wederom stabiel gebleven, dus de chemo lijkt te doen wat hij moet doen. Maar ze was vergeten door te geven dat er nog op eiwitten onderzocht moest worden, dus er moet straks nog een buisje bloed afgenomen worden. Prima, kan toch zo even bij het infuus enzo?
Daarnaast nog even doorgebabbeld over de medicatie, waar ook nog wat aangepast moet worden. Dit maal in Gerbrand voordeel, want hij hoeft nu geen 7 pillen meer te slikken 's ochtends. Er gaan er 2 af.

We hebben nog een klein uur over, voordat Ger naar het dagcentrum moet voor het infuus. Lunchtijd!
Bij 1 van de restaurant/tearoom-achtige dingen besluiten we te kiezen voor een omelet. Lekkerrrrr.
Met een goed gevulde maag gaat Gerbrand naar boven en gestrekt op bed met een infuus in zijn arm. Ik besluit met de GPS toch even richting centrum te wandelen naar de "Oalde Grieze". Onder de dreunende klanken van de kermis (vreselijk....) weet ik de geocache makkelijk te vinden. Ik blijk nog zat tijd over te hebben en besluit nog ff op bezoek te gaan bij een andere geocacher die hier in Groningen werkt. Hij moet ergens in de Herestraat zitten en het is me wel uitgelegd naar welke winkel ik moet uitkijken, maar toch.....
Ach, de zoektocht was het waard, want de koffie was heerlijk en het gezelschap goed :)
Ik besluit gelijk de mini-multi van de Herestraat ff op te zoeken voordat ik weer terugwandel naar het UMCG.

Op het dagcentrum aangekomen vraag ik waar Gerbrand ligt en net op het moment dat ik de afdeling op wil, komt hij naar buiten. Wat een timing!
Onderweg naar de auto vertelt hij me dat zijn lijf geen zin had om bloed af te geven. Ik kijk even vreemd, maar krijg al snel de rest van het verhaal; Zoals ik al vermelde, er moest van de arts nog een extra buisje bloed afgenomen worden. Die boodschap was ook keurig overgekomen bij het dagcentrum en via het infuus zou dat zo even gaan toch? Deze zat al keurig in de linkerarm, dus dat doen we ff....
Dacht je! De stroming naar binnen was prima, maar bloed naar buiten het buisje in? Vergeet het maar.
Nou ja zeg! Lachend zegt Ger nog "jullie hebben genoeg gehad, mijn lijf geeft niet meer vandaag". De goden verzoekend, want als er in zijn rechterarm geprikt wordt, lukt het in eerste instantie ook niet!
Na een paar keer en wat gefriemel (zoals Ger dat noemt) komt de doorstroming toch op gang en kan er eindelijk een buisje bloed richting laboratorium vertrekken. Gerbrand had er wel lol om.....of de zusters het grappig vonden weet ik niet.

Naar huis, kinderen ophalen bij vrienden en op naar vandaag!

Vandaag worden onze tegels in de voortuin gelegd door Johan :) 's Middags komt Jan ook nog even helpen, dus die klus gaat vandaag geklaard worden!
Mijn dag bestaat ondertussen uit: Was aanzetten, boodschappen doen, vaatwasser uitpakken, hond uitlaten, met Dylan naar zwemles, was ophangen, droger aanzetten, eten, Dylan naar vriendje brengen, even naar de bouwmarkt voor hout voor een hekje, Ger en Angel naar Peelo brengen voor een activiteit in het buurthuis, ff chillen om daarna weer naar de bouwmarkt te rijden voor 6 zakken ophoogzand, met kids naar de patatkraam, zelf boodschappen doen, koken starten (zuslief nam dit over), buiten spullen opruimen, eten, Ger en kinderen weer naar buurthuis brengen voor de kinderdisco, thuis het laatste beetje opruimen, koffie drinken, zus en zwager uitzwaaien en weer naar het buurthuis rijden om mijn gezinnetje op te halen. Ik zie nu bij de anderen ook duidelijk hoe moe we zijn.

Gisteren was voor mij ook vermoeiend, maar vandaag erbij, plus het feit dat we beide ontzettend beroerd slapen.....ik ben er ff klaar mee. Klaar met glimlachen, vriendelijk blijven, mijn mond dichthouden, geduld opbrengen, kop d'r veur en doorgaan, klaar met goed bezig zijn  etc. etc. Het is maar goed dat het avond is en ik me terug kan trekken in mijn eigen bed. Ik ben zelf even OP in ronde 2. Morgen nix nax nada.

1 ding is wel zeker; ik ben ook vandaag weer dankbaar voor de geboden hulp. Wat een mooi resultaat!

Alleen vandaag

Alleen vandaag ben ik niet boos....

Nee, boos niet. Alhoewel ik wel op het randje zit, als Dylan vanochtend diverse malen probeert zijn zin te krijgen door te drammen.
De kinderen willen een uurtje later "helpen" in de tuin. Prachtig, maar dat betekend een aanslag op mijn geduld haha. Dan maar proberen al spelenderwijs zand te scheppen en af te voeren, taken te verdelen, omdat beide kinderen tegelijk willen scheppen of tegelijk willen harken.
Uiteindelijk lukt het om aan het eind van de ochtend voldoende zand uit de tuin te hebben gehaald.

Alleen vandaag maak ik me geen zorgen...

Geen grote zorgen. Gerbrand heeft 2 goede dagen gehad. Hij kon zelfs even met iemand mee om een geocache te zoeken en een korte wandeling maken. Gisteren ook nog 2 keer visite gehad. Ook al is hij ziek, hij is gelukkig nog in staat om iets te ondernemen. In een rustiger tempo en misschien wat minder lang dan anders, maar toch!
Vandaag toch behoorlijk last van zijn rug. Even een mindere dag en verplicht rust.

Vandaag ben ik dankbaar voor alles wat op mijn pad komt....

Ik ben voor veel dingen dankbaar. Vandaag voor het kaartje wat de vriendelijke postbode mij aanreikte; In het berichtje stond een groot compliment; ik ben mijn roeping misgelopen en had schrijfster moeten worden... Wat lief! Wie weet, ooit?

Vandaag werk ik met toewijding.....

Wat in mijn hoofd zit, zit in ieder geval niet in mijn kont. Ik had het, na vanochtend, nodig om ff alleen bezig te zijn. Tja, ik was al bezig met de voortuin, dus laat ik dan ook maar verder gaan!
Mp3-speler aan, oordopjes in en lekker actief aan de gang. "Wit" zand er op en de tegels alvast naar onze eigen tuin verplaatst. Fysiek een behoorlijke klus, maar als het af is voelt het geweldig! Heb ik toch maar ff zelf gedaan!

                                 

Vandaag ben ik vriendelijk tegen iedereen....

                      Euh, kan ik daar echt zelf over oordelen? Ik heb mijn best gedaan in ieder geval.

En nu? Vanavond ga ik heerlijk op bed een filmpje kijken ofzo... Dat fluistert mijn lichaam mij toe, want tja.....spierpijn heb ik wel :)

Babysteps

Goed....na de eerste weken te zijn geleefd, vind ik het nu tijd worden om mijn eigen onrust aan te pakken.
Qua chemo zit Ger nu in een pauzeweek, dus even adem. A.s. vrijdag zal het wel weer een lange zit gaan worden met bloedprikken, afspraak arts en chemo-infuus er achteraan.

Gisteren weer aangedurft om de volgende training in mijn hardloopschema te pakken. Wonder boven wonder gingen de 2 keer 8 minuten prima! 

Tja, dan geef ik mezelf maar een vervroegd verjaardagscadeautje: Mijn inschrijving voor de TT run 2015 is weer een feit :)

Dit jaar vier ik weer een lustrum-verjaardag, dus tja.....als ik een enveloppe in de brievenbus krijg met dit logo, weet ik weer genoeg. Morgen maar direct een afspraak maken bij de huisartsenpraktijk.

Maar goed, mijn eigen onrust aanpakken? Ja, het is onrustig in mijn brein wat bij tijd en wijlen overuren draait, zorgt dat ik slecht slaap en overdag met regelmaat de draad kwijt ben. 

Tijd om a la Fly-lady, mijn draai en regelmaat terug te vinden; Ik zal hoe dan ook, zelf ook verder moeten. 

Mocht je fly-lady niet kennen, zoek dan maar een met google. Deze huishoudgoeroe leert je gewoon een structuurtje aan om je huis spik en span te houden in zo min mogelijk tijd. Dit in, wat zij noemt, babysteps.

Nu ga ik niet helemaal in haar programma mee en heb ik ook geen zin om mijn huis in zones te verdelen. Maar het idee van een ochtendroutine en een avondroutine (max. een half uur lang) staat me wel degelijk aan.

1 keer in de week een "Homeblessing Hour" en elke dag een klein extra klusje doen. 

Terwijl ik deze dagen wat kasten en dergelijke "declutter", zal ik eens nadenken over die routines. Ondertussen blijf ik babystap 1 wel zetten: Shining your sink!

En nu vandaag nog; Voor alle moeders onder ons: Gefeliciteerd met moederdag!!!

Mijn schatjes waren gisteravond op het idee gekomen om bij elkaar te "logeren". En waren vervolgens nog een hele tijd in de weer, voordat ze gingen slapen.

Vanochtend kwam de aap uit de mouw; Keurig papa gewekt en samen beneden een ontbijtje gemaakt. Een bolletje kaas, een bolletje ei, nog een eitje ernaast, bakje appelmoes, een glas chocomel en een glas zoethoutthee....

Maar voordat ik dit lekker op mocht eten, mocht ik eerst een dansoptreden van Angeline bekijken (gisteren ingestudeert met Dylan, die niet meer wilde/durfde) en cadeautjes uitpakken. Beide kids hadden op school een ketting gemaakt voor moederdag. :) Zo lief,die zelfgemaakte verrassingen, daar kan geen winkel tegenop.

                                                         

De rest van de dag wat aangerommeld met z'n allen. Nog wel even een spelletje Kubb gespeeld met z'n vieren, maar dit ging zo slecht dat ik op een gegeven moment de koning heb omgegooid, omdat we zin in ijs hadden haha. Officieel hebben Gerbrand en Angeline gewonnen ;) Toch maar het originele formaat aanschaffen? Zet het wel op mijn verlanglijstje....

De kids willen ff op de WII spelen, Ger voelt zich fit genoeg om even een bezoekje aan de mediamarkt te brengen (op de elektrische fiets van de buuf haha) en ik ga verder met de kasten in onze slaapkamer. Lekker ruimte maken.

Het maakt me rustiger en sterker in mijn zijn :) Carpe diem my dear, pluk de dag.

Zwanger in ghosthunters?

En donderdag is dus ook echt leeg gebleven, de allereerste dag met helemaal niks... om duf van te worden, maar wel ff lekker. Zelf 's middags nog even op ziekenbezoek geweest bij iemand anders en gelijk ff een soort swiffer-achtig iets gekocht om de vloer een beetje hondeharen-vrij te kunnen houden op een simpele manier. Elke keer dat blafconcert bij het stofzuigen is ook niet fijn. Laddy wordt dan helemaal druk en kwispelend, blaffend, doet hij steeds pogingen om de stofzuigermond te bijten. Iets wat we nog niet hebben kunnen afleren. Net als brommers en gemeente-grasmaaiers....dit gaat al wel beter, maar hij negeert ze nog niet helemaal.
Voor het eten besluit ik pannenkoeken te bakken en ondertussen willen de kinderen wel "even" de spelletjeskast uitzoeken. Lief, want zo is er weer ruimte voor ander spellen die noodgedwongen boven in een kast waren beland...en nu spontaan gespeeld gaan worden. Stratego blijken Angeline en Dylan erg leuk te vinden.

Maar goed....nu vandaag!

Vanochtend was het, naast de dagelijkse hoeveelheid pillen, ook weer tijd voor het "onrustpilletje".
Dit onding hoort ook bij de chemomedicatie en zorgt ervoor dat Gerbrand zijn concentratie lichtelijk kwijt raakt. Is soms best frustrerend merken we, maar we slaan ons er wel weer door.

Vorige week liep hij praktisch stoned naast me, vandaag viel dit gelukkig mee. Ook nu staat er een afspraak gepland, zoals ik woensdag al melde. Deze keer voor een buikecho. Dit betekende wel 4 uur voor de tijd niet meer eten en/of drinken en anderhalf uur voor de afspraak niet meer naar het toilet.

Bij het UMCG rijd ik inmiddels vrij automatisch richting parkeergarage Noord, waar ik met een steeds geruster hart naar binnen rijd.
Ik ben met parkeren niet zo'n held en al helemaal niet in garages, maar dit keer weet ik een prachtig plekje te vinden. Hier zet ik (oke oke, met aanwijzingen van Ger de instructeur) onze auto achteruit in een vak! Smile en schouderklopje voor mezelf haha.

We zijn ruim op tijd en lopen richting fontein....moeten we hier wel zijn???
Goed lezen blijkt ook nu een must, want de afspraak is op Poortweg nr. 4.....bijna bij de hoofdingang!
Ach, op ons dooie akkertje slenteren we die kant op.
We vinden het adres en lopen naar binnen.....volgens mij denken we allebei hetzelfde, maar zeggen het niet.

Aanmelden, eventjes wachten en dan worden we al snel opgeroepen. We worden naar de echoruimte gebracht en mogen weer een poosje wachten op de arts.
Tijdens die pauze komen onze gedachten wel ter sprake; Dit is zo'n vreemd hoekje in het ziekenhuis. De doorgang naar deze afdeling leek op een doorgang van de kerncentrale die we in Kalkar ooit hebben bezocht toen hier nog gesloopt werd. Ook moesten we denken aan het programma Ghosthunters.....stel dat dit ziekenhuis helemaal leeg en verlaten was, jaren leegstond .....dit zou dan zo'n typische filmlocatie voor een dergelijk programma zijn haha.
Als je zo vaak moet wachten, wil onze fantasie nog wel eens op hol slaan :)

Voordat we er samen echt een dom verhaal van kunnen maken komt de arts binnen om de buikecho te maken. Nee, helaas... Ger draagt geen kleine Kleinheerenbrink in zijn buik, maar heeft nog wel zijn lever, milt en nieren! Ook zien we regelmatig rode en blauwe vlekjes in beeld, wat de bloedstroming weergeeft.
Even een paar gemene momentjes, want helaas moet ze kijken en wat duwen ter hoogte van een paar erg pijnlijke ribben. Als laatste is de blaas aan de beurt.

Terwijl de arts bij de radioloog gaat checken of de plaatjes (het zijn er nogal wat) goed genoeg zijn, kunnen wij alvast de gel wegpoetsen.
Alles oke, dus wij weer op weg. Eerst ff wat broodjes en drinken scoren, voordat we de auto weer opzoeken.
Op naar huis en op naar het ziekenhuisloze weekend....gaan we vanuit toch?

Terwijl wij ff relaxed hangen op de bank, staat Laddy op zijn favoriete plekje voor het raam. Die heeft vast dit weekend wel zin in een flinke wandeling met vrouwtje :)

Afspraken

Tja...vandaag maar eens begonnen met een flinke wandeling samen met Laddy. We gaan dan direct maar even plantjes water geven bij een huis waar de bewoners op vakantie zijn. Een mooie reden om even de tijd te nemen om de wind om mijn hoofd te laten waaien. Ook nu ben ik niet geweldig wakker geworden en voel me moe.

Niks moet, we kunnen eventjes doen wat we willen, dus Laddy en ik genieten op en top. Tijdens deze wandelingen kan ik mijn gedachten de vrije loop laten en besef dan telkens weer in welke onzekerheid we nu leven. Zeker nu eigenlijk iedereen om ons heen wel op de hoogte is en de vragen wat minder worden, kan ik ook de tijd nemen om hierover na te denken. En dit is goed, want tijd om echt iets te verwerken heb ik niet veel gehad.

Het is duidelijk wat de afloop zal zijn, maar de tijd er naar toe? Niemand weet hoe lang, hoe zwaar, welke paden we gaan lopen. Momenteel voelt het voor mij nog steeds als de echte nachtmerrie, zoals iemand het een tijdje terug noemde. Elke ochtend wakker worden, mijn ogen open doen en dan weer het besef.....het is echt, geen foute droom helaas.

En ook alles kan elke dag veranderen, dus we leven bij de dag....

Na mijn wandeling kom ik thuis en zie een brief met het logo van het UMCG in de brievenbus hangen. Ik open het en zie...dat we alsnog vrijdagmiddag richting Groningen mogen (of zal ik zeggen moeten? Want ik sta niet echt te juichen bij een extra afspraak) Nu voor een echo van de nieren.
Gelukkig zijn er buren die dan kunnen helpen, want tja....vrijdag worden de tegels ook geleverd.

Goed, we kunnen weer terug in ruststand tot ongeveer half 4. Eind van de middag staat er een gezinsuitje op de planning. Nou ja, uitje? We mogen op controle-bezoek bij de tandarts.
Niet echt mijn favoriete plek om te zijn, maar gelukkig zijn ze erg geduldig met deze angsthaas.
De kinderen vinden het in ieder geval wel een leuk iets en zitten vrolijk in de stoel. Gelukkig maar!
En wederom lopen we weer naar buiten met een vollere agenda dan voorheen:
Angeline voor orthodontist en ik voor mondhygienist (ja ja, stoppen met roken doet wonderen voor je tandvlees...aardig gevoelig af en toe) en een mini-gaatje. Dat valt weer mee dus.
Gerbrand zal straks in het UMCG een afspraak rijker zijn, vanwege dezelfde reden als bij mij. Maar in zijn geval was het beter om naar de mondhygiënist in Groningen te gaan.
Prima...regelen we ook wel weer.

Ook nu is wel te merken dat Gerbrands conditie niet goed is en wat de effecten van de chemo kunnen zijn. Uiterlijk zie je weinig, maar zo maar wordt hij wat bleker en begint te zweten, zonder iets te doen. Terwijl hij zich niet inspant. Ook dan worden we weer met de neus op de feiten gedrukt.

En ja, dan is vandaag een rustige dag te noemen, zowel met afspraken als op emotioneel vlak..... op naar morgen met (ja echt waar!) een lege agenda!

Spontane acties

De laatste tijd merk ik, met dankbaarheid, dat er zomaar spontaan mensen hun hulp aanbieden of iets dergelijks. Geweldig lief natuurlijk....zo ook gisteren en vandaag; een paar voorbeelden van simpele dingetjes die ons wel goed doen:

Die voortuin van ons.....zo vreemd! Op sommige stukken groeien de planten prima, maar ook stukjes die gewoon kaal blijven. Een kruiper die niet "kruipen" wil....ach, laten we iets aan deze ergenis doen!

Gisterochtend begonnen met struiken er uit trekken. Pfff, nog best zwaar. De 2 grootste lukten me echt niet meer.

Sowieso niet, want we moesten toch nog even langs Groningen voor een stukje chemo. De kinderen konden terecht bij vrienden. Geen punt (voorbeeld nr. 1).

Bij de volgende afspraak in Groningen kunnen Angeline en Dylan hier ook heen, (opluchting nr. 2) ookal duurt deze een stuk langer.

Weer thuis besluit ik een rondje te gaan hardlopen. Het gaat niet helemaal op en top, maar ik red de geplande training wel....ga alleen in het begin wat te hard van stapel en merk dit al snel aan mijn ademhaling.

Gisteravond was het nog even spannend, want alhoewel 's middags de chemo-spuit soepel gezet werd, begon Gerbrand zich 's avonds toch wat grieperig te voelen.

Ongeconcentreerd,  beroerd en warm. Als zijn temp boven 38,5 komt, moeten we contact opnemen met het UMCG. Dat haalde hij niet helemaal, maar we hebben wel even getwijfeld.

Eerst maar een poging doen om te slapen, lukt het niet dan gaan we bellen. Al snel viel Gerbrand in slaap (en ik ook). Maar onrustig aan het dromen geweest.

Zelf word ik ook niet echt vrolijk wakker. Ben niet helemaal in een goed humeur geloof ik...

Vanochtend was zijn temp weer goed gezakt, dat wel. Fitheid was nog ver te zoeken. Ach, hij kon rustig op bed blijven liggen, zodat mijn zus en ik beneden verder konden met de keuken (spontane hulp nr. 3). Zelf stap ik op 1 of andere manier ook nog verkeerd, waardoor mijn spieren rond mijn rechterheup gaan zeuren...."Nee, nu geen isschias alsjeblieft?", is mijn innerlijke mantra vandaag.

Aan het eind van de ochtend komt mijn buurman langs. Ik bedenk me niet en vraag of hij me kan helpen met die laatste struiken van de voortuin. Hij zegt toe en ik geef nog aan dat vrijdag de bestelde tegels gebracht worden. Het zou mooi zijn als het dan leeg was....nou ja, op die ene struik na, die we willen laten staan.

Vanmiddag wil ik net even relaxen (misschien trek ik dan wat bij) en zie ineens groene containers voor ons huis staan. Onze buurman is al druk aan het spitten en zagen. (spontane actie 4)

Uiteindelijk lukt het hem om alles er uit te krijgen en ook direct weg te werken in groene containers. Geweldig.

Dan staat ineens een dame voor de deur met een zelfgemaakte taart (hmmm lekker). Zomaar spontane actie nr. 5.

En dan hebben we laatst ook nog kortingsbonnen voor de Efteling gekregen! Ook zomaar spontaan. 

Mocht het allemaal goed gaan met de chemo, dan gaan we zeker heen. En met goed gezelschap :)

Of een bijzondere email van een familielid. Zelfs op grotere afstand komt die positieve energie bij ons binnen.

Weet je; er zijn genoeg mensen die denken dat we ons hier sterk doorheen slaan. Dank voor het compliment, maar zonder de mensen om ons heen zouden we een stuk minder sterk staan. Niet alleen de praktische hulp, maar ook de wetenschap dat er mensen gewoon voor je willen zijn. Gewoon, zonder iets terug te vragen. Dat lijkt tegenwoordig een bijzonderheid, dus dank daarvoor.

Dat mag ook gezegd worden.

Heel langzaam aan begint bij mij ook weer wat meer ruimte en rust in mijn hoofd te komen. Kleine baby-stapjes, maar in ieder geval vooruit. 

Mooi kaal tuintje hè?

Boodschappen

Vandaag gespijbeld van zwemles. ..Dylan vindt dat helemaal niet erg. Zo kunnen we eens wat langer blijven liggen. Chill!

Het enige "moetje" van vandaag zijn de boodschappen, want tja...eten en drinken moeten we ook nog (toch nóg een moetje!).

Ger en ik zouden samen de winkel doorslenteren, maar al snel blijft hij weer bij iemand kletsen. Ga je gang, maar ik loop nu wel door. Halverwege de winkel staat een oudere man wat verloren bij de blikken soep te kijken. In zijn handen een blik soep en een potje juspoeder. Hij komt naar me toe..."mag ik wat vragen? Is dit een beetje te houden?"

Ik trek heel kort mijn wenkbrauwen op en het blijkt dat de man de houdbaarheidsdatum zoekt op het blik soep.

Nou, die kan nog 2,5 jaar vooruit, vertel ik hem, waarna ik een lichte zucht waarneem en zijn schouders zie zakken. Tranen in zijn ogen en tja...Dan komt het verhaal eruit;

Zijn vrouw ligt in het ziekenhuis met een bacterie, die al behoorlijk veel heeft aangetast. Al 10 dagen ligt ze er en het gaat niks niet beter. Ze laat zelf nu ook de moed zakken. En dan wat schaapachtig lachend "Ja, heel dom van me. Ik heb me nooit met de boodschappen bemoeit en weet nu echt niet waar ik op moet letten. Weet niet eens hoe ik jus moet maken". Daarin kan ik de beste man mee helpen, want het staat letterlijk op het potje. Hij reageert verrast en glimlacht. Ik wens hem heel veel sterkte met zijn vrouw en hoop vurig dat ze wat zal opknappen. Ik neem me voor om een kaarsje voor ze te branden. ..

En zo plots als dat hij er stond, is de man ook weer weg en zie ik Gerbrand zoekend lopen.

De rest van de boodschappen zijn dan ook zo gedaan, dus dan rest "doen waar we zin in hebben".

Zaterdag onderhand vaste prik "ff kletsen" bij de snackwagen en gelijk eieren halen.... Toch komen we dan vaak wat later thuis dan de bedoeling is, maar ach...who cares?

Gerbrand merkt wel dat hij, net als vorige week, vandaag zich wat minder voelt. Niet misselijk of iets dergelijks, maar gewoon totaal niet vooruit te branden. Hij wordt wat dizzy en dat is het teken om naar huis te gaan en even heel rustig aan te doen.

Angeline heeft vanavond een feestje en aangezien ze gisteren ook pas rond 23 uur naar bed ging, wil ze een hangdag vandaag. Prima, het is heerlijk weer, dus maak ik met Dylan de afspraak om onze nieuwe aanwinst te testen! Maar eerst ff snel een stofzuiger erdoor en het gedraaide wasje ophangen. Dat is wel weer genoeg huishouden voor vandaag.

Oh ja....ook nog ff snel een appeltaartje in elkaar flansen, want we hebben een beetje teveel appels in huis. Ook dat ligt helemaal in Dylans straatje. "Lekker mam!"

Een paar jaar geleden hebben we een heel leuk spel gespeeld tijdens een familiedag. En eigenlijk verder weinig meer aan gedacht naderhand. Totdat ik een paar dagen terug hier in Assen bij de Maxx aan het snuffelen was. Ik had al veel bekeken, maar plotseling viel mijn oog op een doos.....Wat leuk! Kubb! Wel een kleinere versie dan die we gespeeld hadden, maar ach. Voor slechts 4 euro een hoop lol vermoed ik.

Dus vanmiddag even het grasveldje "poepvrij" gemaakt (wie laat hier zijn hond nou uit???) en met Dylan Kubb gespeeld. Dan merk je ineens hoe onbekend het spel is, want diverse mensen komen langs en blijven even staan kijken. Zelfs een buurman doet een poging om de blokken omver te werpen met de stokken.

Dit doe ik toch echt 10 keer liever dan tv kijken of op de WII spelen ;)

Vervolgens nog even met Dylan richting supermarkt, want we hebben zin in.....ijs!

En morgen?

                     Morgen is een mysterie, 

                                               gisteren historie, 

                                                              vandaag is een gift!

En weer een verandering.

De afgelopen 2 dagen even een blogpauze genomen; Er was immers ook niet teveel te melden gelukkig. Behalve dat de morfine toch verhoogd is, omdat de eerste dosis niet afdoende bleek.

Gisterenochtend en avond visite gehad en toen merkten we het voordeel van dit schrijven, want we hadden gezellige gesprekken over van alles en nog wat. Achteraf zei Gerbrand; "Ik had zelfs even het gevoel of ik niet ziek was". Top toch?

Vandaag was het (voor mij in ieder geval) een volle dag. Op zich totaal niet erg, want vandaag is de verjaardag van mijn vader....die ik nog steeds ontzettend mis, dus afleiding is welkom.

Vanochtend eerst alles klaar zetten voor vanmiddag...wat moet allemaal mee naar het ziekenhuis? En daarnaast zorgen dat Angeline op tijd naar school vertrekt en ik, samen met Dylan, richting sportdag.

Gerbrand vlak voor ons vertrek ook gewekt, anders zou hij zo vreemd wakker worden.

Bij de sportdag (nou ja...ochtend...) genoten van al die enthousiaste kids. Helaas moest ik om 11 uur al vertrekken, want wat een energie gaf me dat! Heerlijk even totaal iets anders doen.

Dylan vond het alleen niet zo leuk dat ik wegging, want hij had nog niet "mijn" spel gedaan. Ik stond nl. bij het onderdeel wat Dylans groep als laatste ging doen.. helaas.

Een vette knuffel en wat drinken deed wonderen. Dus 5 minuten later zat ik op de fiets richting huis, waar Gerbrand al de spullen in een tas had gedaan.

Snel even omkleden en in de auto stappen. Voor Ger is het wel wennen dat ik achter het stuur zit en nog wel naar Groningen....doe ik niet zo vaak haha. Maar ja, voor mij is het ook wel wennen dat mijn mannetje zo vaag op alles reageert. Hij lijkt wel stoned als een garnaal. Waarschijnlijk komt dit ook door het extra pilletje wat hij moet slikken op de ochtend wanneer hij aan het infuus moet. Voor de zekerheid straks maar navragen bij de arts.

Veilig en wel komen we ruim op tijd aan in het UMCG. Bijna twaalf uur, dus alle tijd.

Eerst naar de prikpoli, waar weer 2 buisjes bloed afgenomen worden. En dan? Wachten op onze afspraak van 13:00 uur met de arts? Gerbrand is praktisch pijnvrij, dus we besluiten eerst een ommetje in het ziekenhuis te maken.

Daarna melden we ons voor de afspraak en besluiten de rustruimte bij de Hematologie te bekijken. Wat relaxed wachten is dat!

Een aantal zithoekjes met relaxfauteuils en grote televisies, met daarbij hoofdtelefoons. Een grote tafel met laptops, gratis gebruik van internet en een gastvrouw en heer, die ons vriendelijk begroeten en wat te drinken aanbieden.

Eerst willen we even op de laptop, maar dan krijgt Ger een plotselinge zweetaanval (opvliegers zijn heel normaal momenteel) en gaan we toch maar even relaxen voor de tv.

Het loopt tegen enen als we naar beneden lopen om daar verder te wachten. Helaas heeft onze arts het blijkbaar druk, want ze is er pas om half 2......dat wordt een kort gesprek, want eigenlijk zou Ger zich om kwart voor 2 al moeten melden voor de chemo!

We lopen even wat puntjes/vragen door over medicatie en bijwerkingen, de bloedwaardes zijn stabiel gebleven (voor nu dus een goed iets) en de uitslag van het urine-onderzoek is er. Er zijn toch teveel eiwitten in de urine aangetroffen en om de nieren te beschermen komt er een extra medicijn bij via het infuus. Oke, geen extra pillen of afspraken, dus prima.

Na deze afspraak spreken we af dat Gerbrand richting dagcentrum loopt, om daar "te relaxen" op een bed terwijl de "chemo-Kaspers" naar binnen druppelen via het infuus. Ik loop direct weer terug richting "De Stee" (eerder genoemde rust/wachtruimte) om daar wat tv te kijken. We kunnen immers via Whats-app wel contact houden.

Na zo'n 3 kwartier app ik eens: "Hi, ik word erg duf hier. Bijna klaar?" Het antwoord doet me even zuchten, want de extra medicatie betekent niet een extra spuitje bij het infuus in, maar een extra zak en extra tijd! Een dik uur extra! 

Dan ga ik hem wel ff gezelschap houden, want ook op het dagcentrum blijkt het heel rustig...tenminste waar Ger ligt wel. Het duurt nog wel even voordat ik bij hem ben, want spontaan raak ik nog aan de praat met de gastvrouw van "De Stee". 

Een kwartiertje later loop ik dan toch richting Fonteinstraat 15 en ga op een krukje bij Gerbrand zitten. Al kletsend komen we de tijd wel door, maar echt lollig vind ik het niet. Ger lijkt in ieder geval wel iets helderder te worden, maar ik voel me moe en moet straks nog rijden.

Gelukkig liggen er ook bouillonzakjes op het koffie/theekarretje. Snel een "vier-uurtje" zodat ik wat bijtrek....geen cup a soup, maar het werkt wel.

Zo rond 16.15 uur wordt Ger losgekoppelt en kunnen we onderweg naar huis. Weer een afspraak met verlenging....hopen dat daar nu wat meer stabiliteit in komt en we even geen verrassingen meer krijgen. 

Aangezien we toch wel merken dat de spits begint op te komen, besluiten we de relaxte route naar huis te rijden. Eerst naar Haren en daar pas de A28 op....toch wel handig dat Gerbrand andere wegen kent. Zo kachelen we mooi naar huis. 

Na een belletje blijkt dat Angeline en Dylan al lekker patat voor hun neus hebben staan, dus kunnen we onszelf van een snelle maaltijd voorzien. 

Nu weer met z'n viertjes; weekend en mei-vakantie voor de kinderen. 

Naast de afspraken met ziekenhuis en tandarts (ja, dat moet ook nog natuurlijk), hoop ik de komende weken ook wat rust te vinden om aan ons nieuwe ritme te wennen en wat meer het gevoel te krijgen dat alles me niet "overspoelt". 

Zo.....voor vandaag is dit wel weer genoeg. Oh nee! Nog 1 dingetje; iedereen bedankt voor alle reacties tot nu toe. Heel lief dat jullie met ons meeleven <3 <3

Ik heb ook een paar mensen die mij zijn gaan volgen op Google+. Prima, maar daar komt geen extra informatie te staan over onze ziekenhuisbezoeken en de behandeling in ieder geval. Dat profiel gebruik ik puur om samen met Angeline wat te "stoeien" met video en sociale media.