Agraves

Wat een prachtig woord voor "krammen" of  "nietjes".

Even terug naar .... ja wanneer eigenlijk? Mijn laatste bericht ging over mijn verlangen naar een dagje rust en lekkers maken voor een bijna jarige dochter. Lol! Dat liep ff anders....

Maandagochtend een app van Ger: Newsflash! Als het goed is mag ik morgen naar huis!
Dus zeg maar dag tegen relaxed kniepertjes en pepernoten bakken, beetje haken bla bla bla.
Ach weet je....ik kan geen plannen maken. Echt niet! Want altijd loopt de dag dan anders dan verwacht.

Oke, ik dus richting Groningen waar Gerbrand inmiddels met de transferverpleegkundige had gesproken over wat er thuis nodig is aan hulp(middelen). Ook de fysio is dik tevreden en de arts geeft het "verlossende" woord dat Ger naar huis mag. En ik weer naar Assen, waar ik inmiddels de woonkamer al aardig verbouwd heb, zodat er in ieder geval een bed kan staan.
Op dinsdag moet er ineens van alles tegelijk geregeld worden en is er iemand zo lief om voor mij naar Groningen te rijden om Gerbrand te halen. Ik moet hier blijven, omdat er nog het e.e.a. geleverd kan worden.
Daarnaast een jarige Jet, met haar eigen plannen waar ook pannenkoeken bakken en een logeergebeuren bij horen.....Joh, we passen het allemaal in elkaar haha.

En dan is ons gezin weer compleet. En is het wennen! Wat kan wel, waar is hulp nodig, wat missen we nog? Fysio aan huis, thuiszorg (ja, ook al werk ik in de zorg...na zoveel jaren alles zelf te hebben gedaan is dit ook voor mij de beste keus)....en toch af en toe de gedachte: "Hoe dan??? Niet te snel? Hoe ga ik dit doen?"
Ger heeft in het UMCG een nacht extra doorgebracht op de uitslaapkamer, daarna wel bezoek gehad van de fysiotherapeut. Maar eigenlijk eerst alleen uit bed gestapt en op een stoel gezeten. Daarna een klein stukje gelopen naar toilet. En de volgende dag naar de gang en terug.
En nu heb ik toch echt even het gevoel "red u maar". Pfff, overweldigend.

De echte revalidatie begint nu dus zo'n beetje.
En ja, de eerste dagen waren druk, erg druk. Weer een nieuw ritme vinden, grenzen zoeken e.d.
Ook wel even zorgen, want Ger heeft nog last van diverse pijntjes of bijwerkingen van de narcose of wat voor rommel hij allemaal wel niet heeft gehad.
Even gaat de temp richting 38 graden (net niet dus), maar de wond en huid zien er keurig uit. En pijn is niet fijn, maar dit was voor mij geen reden om alarmbellen te horen rinkelen.
Er kwam best wat op ons af en niet altijd fijn als je al moe bent beide.

Na de eerste dagen beginnen we te merken dat er wat vooruitgang is. Kleine stukjes, maar het is er. Ik ervaar nu (een dikke week later) echt wat rust en kan wat vaker even tijd voor mijzelf vrij maken. De neiging om te zorgen dat alles voor een ander in het gezin goed geregeld is, is er steeds. Maar ik vertel mezelf elke ochtend dat ik elke dag mezelf die dag een "cadeautje" geef. Gewoon om mezelf weer mentaal sterk te krijgen en te houden. Die "cadeautjes" werken het best tegen de vermoeidheid die me parten heeft gespeeld. Ik voel geen behoefte om uit te slapen of de hele dag bank te hangen met een film. Nee, een beetje ritme en tijd voor de dingen waar ik plezier aan beleef.
Al is het een geocache zoeken, een uurtje haken, een rondje hardlopen, iets bakken of weet ik wat. Het is goed.
Dingen die als "moeten" voelen, voelen niet goed...zorgen voor vermoeidheid. Dus ik heb mezelf goed ingeschat van tevoren :)

Ger wordt beweeglijker. In huis red hij zich beetje bij beetje meer. De restrictie van lopen met 2 krukken is daarbij niet altijd handig, maar ....wat moet dat moet. Ik doe dan ook stiekem mijn best om achterover te hangen en niet zomaar een handeling over te nemen.
Van fysio heeft hij nu ook genoeg oefeningetjes meegekregen om zijn spieren te trainen en het vertrouwen te kweken dat het belast kan worden.

We hobbelen mooi door.

Oh ja...de titel! Als het goed is, worden vanmiddag de agraves verwijderd...... weer een stapje vooruit :)

Cya soon! Xxx

De eerste stappen

Weer een dag voorbij....
Niet alleen slaapt Ger slecht. Mij vergaat het niet veel beter.

Vanochtend werd ik wakker en hoorde de wind al mooi suizen en zag dat het al regende. Met flink veel tegenzin eerst Laddy uit en vervolgens Stella, omdat samen uitlaten een behoorlijke uitdaging aan het worden is; een oude bok van 16 die zijn poot bij iedere grasspriet omhoog trekt, met een 3 jarige deerne die springt, wil rennen en haar oude vriend wil beschermen tegen elke hond die langsloopt.
Verder zijn het schatjes hoor en kruipen ze thuis heerlijk tegen mij aan als ik op de bank zit/lig. Knuffelkonten.
De eerste 2 dagen zochten ze hun baas nog, maar nu lijken ze zich erbij neer te leggen dat hij een poosje er niet is.

Dylan en ik zijn vanmiddag samen in de bus gestapt en hebben Ger opgezocht. Ik las vanochtend zijn berichtje en zag al aan de schrijfstijl dat hij best moe is.
Hij heeft al ukkepukken stukjes gelopen (nadenken bij elke stap) en ook een poosje op een stoel gezeten.
Pijn is nog steeds aanwezig, maar het infuus is er uit en hij krijgt nu weer de langwerkende oxycodon. En nu voelt hij zijn spieren en de beursheid des te meer.
Ook al was er vanmiddag nog extra bezoek wat Ger geweldig vond, ik merkte duidelijk dat het genoeg was vandaag.
Met regelmaat vielen zijn ogen weer wat dicht en juist nu is het wel belangrijk om genoeg slaap te pakken
Ik hoop voor Ger dat hij vannacht wat meer rust/slaap kan vinden en dat het morgen nog weer een stap vooruit kan gaan.

Zelf heb ik ff een vreselijke dip, dus ga mezelf even de rust gunnen en leuke dingen doen...
Terwijl het buiten tekeer gaat (bleeh!) heb ik voor morgen al knierpertjesdeeg en kruidnotendeeg in de koelkast klaar staan.....gewoon omdat ik er zin in had en tja..
Morgen is de oudejaarsdag van onze dochter en een goede reden om iets te maken wat zij lekker vindt :)

Tussendoor ga ik ook mijn best doen om mijn haakproject/woondeken af te haken....Nog 1 bol!
Mocht er iemand zin hebben om nog ff bij Ger te buurten; Hij is weer via whatsapp te bereiken :)

Cya soon. xxx

Het wachten (bijna) voorbij

Even een update terwijl ik in de bus terug naar Assen zit....pfff, wat een lange zit vandaag!

Vanochtend werd ik rond half 7 even wakker om vervolgens nog ff door te slapen in de wetenschap dat Ger in kundige handen was.

Eenmaal wakker bleef ik ongedurig ronddwalen in huis tot ik uiteindelijk omstreeks 11 uur werd gebeld!
De chirurg vertelde me dat de operatie volledig volgens plan was gegaan en dat Ger overgebracht werd naar de uitslaapkamer....
Opgelucht haalde ik adem en volgde mijn eigen plan...
Klein rondje hardlopen, ff douchen en boodschappen doen... nog geen nieuws.
Rustig gaan lunchen (Beetje laat om 13 uur) en de honden nog een ronde uitlaten....
Wachten, wachten, wachten en al wat er kwam was geen bericht!

Zo tegen 17 uur toch de telefoon maar eens gepakt en gebeld.
"Nee mevrouw, hij is nog niet op zaal en zal vannacht nog in de uitslaapkamer  verblijven...?????

U kunt u om half 7 melden bij de balie, dan brengt iemand van de verpleging u wel bij uw man."

Dus....hoe dan? Waarom dan?
Dan maar in de bus en richting UMCG om de antwoorden te krijgen.

Bij Gerbrand aangekomen zie ik hem slapend en ook als hij wel wakker is, suft hij nog snel weg. Tussendoor is hij wel aanspreekbaar, dus dat komt wel weer goed.
Wat blijkt: doordat hij op zijn rug ligt en door de flinke hoeveelheid (pijn)medicatie, stopt zijn ademhaling af en toe. Het risico is nu nog te groot om hem van de bewaking af te koppelen en naar zaal te laten gaan. Dat was hem vanmiddag al verteld, maar hij was nog niet zo helder geweest dat hij er aan dacht om mij te (laten) bellen.

Maar morgen mag hij zeker terug naar de afdeling! Dus.... :D
Cya soon! Xxx

Het lange wachten

LOL...Net nu ik dit bericht wil beginnen te typen, zie ik 2 whatsapp-berichten voorbij komen. "Succes met het (lange) wachten", berichten beide afzenders.
Wachten is inderdaad het meest vervelende in dit geval. Gisteren de opnamedag wat eigenlijk voor Ger een ultralange wachtdag was. Tochwel zenuwachtig, want een operatie is wel degelijk iets anders dan een chemotraject en stamceltransplantatie. Hij krijgt er dit keer niets van mee en dan ben je toch een stukje controle-gevoel kwijt.
Je compleet overgeven aan een operatieteam wat in je been gaat zitten wroeten....jakkie, als ik erbij nadenk (beelddenker) word ik al onpasselijk.

Maar goed. Goed geslapen vannacht (ik in ieder geval wel), honden al uitgeweest, ontbijt gehad, sportkleding aan en wachten op het telefoontje van de chirurg.....
Daarna weer wachten op het bericht dat Ger weer op zaal is, in de tussentijd ff rondje hardlopen en aan mijn eigen energie denken.
Daarna lekker opgefrist richting Groningen. Even ontspannen met de bus.

Hopenlijk richting Fonteinstraat 3.
By the way: Hieronder de info voor bezoek. Mocht er iemand uit Assen (of via) die kant op willen gaan......mag ik dan meerijden?

p.s. Het telefoonnummer van de afdeling niet gebruiken. Ger heeft zijn mobiel bij zich :P

Cya soon! xxx

Here we go again....

Zoals ik in de vorige post al liet doorschemeren; Gerbrand moet dus inderdaad een nieuw heupgewricht.....dus kop en kom (voor wie dit nog niet wist).

De MRI werd getoond en nog voor de jongeman aan de andere kant van de tafel zijn mond open deed, hadden wij het al geschoten. Aan de ene kant een mooi gaaf ronde kop, terwijl de andere steeds meer "gaten" in het beeld liet zien.
De beste man die het plaatje mag tonen verteld nog over de paar opties die er zijn, maar ons besluit is snel gemaakt. Pijn is niet fijn, dus we gaan voor de kans op mobiliteit zonder pijn en dus het nieuwe heupgewricht.
Uiteraard (het moet) krijgen we ook te horen wat de diverse risico's zijn en tja; die zijn uiteraard niet mals. Maar ja...als je al diverse keren "de man met de zeis" hebt kunnen wegsturen klinken deze risico's wat minder heftig.

Tuurlijk gaat het door ons hoofd; Heeft het misschien toch de link met Kahler? Dit omdat de haard van de grote K ook in deze heup gevonden is... ach weet je, het is zoals het is. En wij grijpen de kans aan om te zorgen dat het niet slechter wordt

Alles is ingepland en het gaat nu echt gebeuren. Ger heeft zijn koffer ingepakt en morgen mag hij zich melden voor opname. Op Valentijnsdag hoop ik dat mijn liefde lekker slaapt, wakker wordt met een nieuwe heup en een toekomst met bewegingsvrijheid.

En alhoewel de afgelopen tijd weer aardig zwaar is geweest en ben ik enigszins plaatsvervangend nerveus (want dat stemmetje is er altijd "wat als"), verman ik mezelf.
De komende tijd ben ik niet aan het werk, maar kan ik zorgen voor wat momenteel echt belangrijk is en daarbij niet vergeten:

P.s. ik houd jullie op deze manier op de hoogte, dus ....Cya soon! xxx