Tegenvaller

Oke, vrijdag moest Gerbrand zich om 10 uur melden. Keurig op tijd waren we aanwezig en voor de zekerheid vragen we bij de receptie Noord of we nog naar "opname" moeten of dat we door kunnen lopen naar D2.

We blijken toch eerst naar opname te moeten, dus met een golfkarretje die kant op. De "intake" is zo geregeld en na een belletje richting afdeling blijkt dat er nog bloed afgenomen moet worden.

Op naar de prikpoli....."Ik heb hier geen papier meneer, dus dan weten we ook niet wat er gebeuren moet".

Oke, op naar de receptie van Hematologie voor het papier en weer terug om te prikken. Daarna naar D2......waar we welkom worden geheten, Ger een armbandje omkrijgt (nu officieel opgenomen patiënt haha) en mogen wachten.

"Zijn" plekje is nog bezet en tja, dat betekend hangen in de huiskamer, waar we besluiten op het balkon te gaan zitten. Shoot! Even bibbers als ik naar beneden kijk....brrr.

De receptioniste van de afdeling komt met de mededeling dat we nu wel voor onderzoek naar de KNO-arts kunnen.`Hè lekker, beetje afleiding...maar bij de afdeling KNO mogen we weer wachten; wel een dik uur! Om vervolgens kort binnen te zitten voor een oor, keel en neus check (wel grappig om de binnenkant op camera te zien). Alles ziet er goed uit, dus niks staat de transplantatie meer in de weg.

Nog even samen lunchen en dan weer terug naar D2. Het bed is nog niet vrij, maar ik moet naar huis voor de kinderen, dus we nemen afscheid.

Raar hoor om zo in mijn eentje weg te lopen en mijn mannetje achter te moeten laten, terwijl ik nog niet eens weet waar hij ligt.

's Middags kan ik nog ff met kids boodschappen doen en naar carglass om een sterretje in de vooruit te laten repareren. Pff, ook dat nog.

's Avonds skypen we nog even, maar de verbinding is niet geweldig.

Zaterdagochtend sturen we een "goedemorgen-papa-selfie" en beginnen de dag met kijkles bij het zwemmen van Dylan. Daarna ff langs Carglass, want.....Dylan is zo slim geweest om zijn jas daar te laten liggen en ik heb het niet gemerkt.

Natuurlijk zijn ze in het weekend dicht, dus na een belletje beloven ze mij terug te laten bellen als er nog een noodreparatie is dit weekend. Anders zijn ze maandag weer geopend.

Na een rondje boodschappen doen, huishouden en hond uitlaten ligt Angeline languit op de bank tv te kijken en wil Dylan graag een poosje achter de laptop. Prima, dit geeft mij de mogelijkheid om even rust op te zoeken en boven op onze knutselkamer te gaan schilderen. Lekker.

Tussendoor via WhatsApp af en toe contact met Ger.

Hij moest vrijdag al een infuus laten zetten omdat hij te weinig vocht binnenkreeg. Het prikken was behoorlijk pijnlijk. Bij de bloedafname was dat ook al...shoot.

Verder kreeg hij een infuus met medicatie ter bescherming van de blaaswand. Daarnaast spuitjes met plasopwekkers, want de boel moet blijven doorstromen om problemen te voorkomen.

En dan om 10 uur de hoge dosis cyclofosfamide. Dit duurt een half uur. In eerste instantie denken we nog "waarom moet je hier een weekend voor blijven?"...daar komt Gerbrand al snel achter.

Door het vocht en de spuiten moet hij regelmatig naar het toilet. Eigenlijk 1 keer per uur, maar in ieder geval 1 keer per 2 uur. Nou....dat red hij wel!

Een half uurtje na de chemo begint het te tintelen, bij zijn neus en ogen. Hoe irritant. Maar na navraag blijkt dit een normaal effect te zijn. Heel langzaam trekt het weg.

Nog een effect: eten gaat hem tegenstaan. De warme maaltijd is al een probleem.

Wel is er nog visite geweest en dat was een welkome afwisseling in het ziekenhuisgebeuren.

Zondag:

Nu sturen we een "goedemorgen-papa-filmpje". Hierop volgt direct het bericht dat Gerbrand sinds gisteravond erg misselijk is en de arts heeft gezegd dat als dit niet wegtrekt, Ger nog een nachtje moet blijven.

Vanmiddag ga ik met de kinderen even op visite. Het is al bekend dat Gerbrand nog een extra nacht moet blijven helaas. De kids zitten al snel aan tafel een spelletje te spelen en dat geeft ons de tijd om ff te kletsen. Gerbrand is al snel aan het gapen en heeft een flinke vermoeidheidsdip. Na een poosje zet ik even wat info in mijn telefoon, zodat ik hier geen onzin verhaal ga schrijven. Als ik opkijk zie ik dat mijn mannetje in slaap valt. Tijd om te gaan.

In de dichte mist (brrr, niet leuk) rijd ik met de kinderen naar huis, niet erg gerust vanwege het feit dat hij nu zo beroerd is. Hoe zal dit straks gaan?

Hoe ik verder dit weekend zelf heb beleefd? Ik vind het niks zo zonder Ger, maar samen met de kinderen red ik het prima, het is druk bij vlagen. Dylan vindt het best lastig dat papa er niet is en zoekt met regelmaat mijn grenzen op, Angeline gaat er wat soepeler mee om en is mijn toppertje. Als ik wat te heftig reageer, roept ze me doodleuk terug in de werkelijkheid met haar nuchterheid. "Mam, doe ff relaxed zeg. Het is weekend" LOL. Wel zie ik kringen onder beide paar ogen....het is voor hun ook wel vermoeiend.

Ik merk wel dat ik makkelijker face-to-face praat en via whats-app vragen beantwoorden lastiger vind; Ik heb geen zin om continue met die telefoon in handen te lopen en gewoon spreken is ook minder vermoeiend. Het liefst blijf ik een paar dagen in de luwte om mezelf te tijd te geven te wennen aan dit ritme. En neem me dan ook voor om dit straks ook te doen als Ger voor de lange opname gaat.