Je gaat het zien...

Hemeltje lief. Ik ben de afgelopen week een druk bezet mens.... en best moe nu.
Morgen nog een dagje werken en dan ga ik bewust even wat extra aandacht aan mijzelf schenken, want dat schiet er momenteel een beetje bij in.

Maar dat nu ter zijde; Na de start van het oogsten dinsdag, konden we dus woensdag opnieuw. Gerbrand had het "normale" infuus nog in zijn hand van de vorige dag, dus alleen de stalen naald zou dan aangeprikt moeten worden.
Ik kan niet toekijken hoe een naald de huid in gaat, dus op gepaste afstand zag ik wel dat ook dit weer pijnlijk was voor Ger. Maar het lukte, dus het oogsten kon beginnen...Niet dus.
Het aferese-apparaat geeft aan dat het infuus in zijn hand niet goed doorstroomt. De verpleegkundige checkt met een spuitje zout water en dit lijkt prima. Vervolgens blijft het apparaat piepen, dus nee, het is niet oke. Vocht via een gewoon infuus-apparaat (ik weet niet hoe het echt moet heten) gaat prima, zelfs op "volle" snelheid. Gerbrand voelt het letterlijk in zijn arm stromen.

Maar het apparaat krijgt gelijk, want het blijft piepen en het infuus in zijn hand moet verplaatst. En waar gaat deze aangeprikt worden? Juist...ook in zijn elleboog! Dus Gerbrand kan en mag zijn armen niet meer buigen. Daardoor dus behoorlijk afhankelijk van anderen, want zelf drinken en eten is niet mogelijk. Gelukkig is er genoeg hulp om hem heen en heb ik ook even de mogelijkheid om elders wat tijd door te brengen. Het is een aardig klein kamertje waar 3 patiënten aanwezig zijn, samen met ongeveer 6 verpleegkundigen...mij te druk.

Na een uurtje of 6 wordt hij "bevrijd" van de naalden en kunnen we naar huis. Na een poosje worden we gebeld met de uitslag; 4,65 miljoen stamcellen is de telling! Genoeg voor de transplantatie met zijn eigen stamcellen, dus niet nog een dag aan het apparaat.

Komende woensdag hebben we nog even een controle-afspraak en dan wordt de echte transplantatie ingepland....waarschijnlijk eind november, maar dat kan ik nog steeds niet met zekerheid zeggen.

En dan vanochtend. Ik ben bijna zover dat ik de kinderen naar school kan brengen en zelf weer naar het werk kan vertrekken als ik Gerbrand van boven hoor zeggen: "Schat...mijn haar laat los".
Oke, we wisten dat dit moment er aan zat te komen. Tenminste, de kans was erg groot in ieder geval.
Toch is het even slikken; tot nu toe kregen we nog regelmatig te horen dat Ger er helemaal niet ziek uitzag. Afgezien van het feit dat hij met een scootmobiel rondscheurt...tja, dat doe je ook niet vanwege je zweetvoeten toch?
Maar nu ga je "het" zien. Hoe je het went of keert: ik zie wel degelijk het verschil tussen een vrijwillig kaal hoofd en de kaalheid van kanker. Misschien zit dit verschil ook wel in de huidskleur die enigszins veranderd door de chemobehandeling....ik kan het niet goed uitleggen, maar je gaat het zien. En dat vind ik zelf wel even confronterend.

Gelijk de kinderen al wat voorbereid en verteld dat chemo-kasper dus toch die haarcellen aan het "opeten" is. Angeline gaf aan dat het wel een beetje raar zou zijn als papa kaal was, maar het komt wel terug dus ach....Dylan vond het niet leuk, het haar mocht niet weg. Maar hij wilde wel helpen met de tondeuse om papa's haar af te scheren. Dat idee vrolijkte ons mannetje weer wat op.

We zullen het zien, we zullen het meemaken. En zoals altijd: adem in, adem uit. Carpe Diem.
Pluk de dag, maar nu op dit moment zeg ik "pluk de nacht en welterusten".