Pas op! Zeg niks! Draai je om en loop weg! Kijk me niet aan! Praat er niet over! Vraag me niet! Nee, kijk uit zeg, want we zijn besmet en tja....het gevaar dat jij het krijgt ligt op de loer! Alsjeblieft negeer me.
Het doet pijn...pijn dat ik dit blog besluit te schrijven. Maar bovenstaande is helaas ook regelmatig aan de orde; mensen die eerder normaal met ons konden praten, draaien om, lopen weg, kijken ons niet aan als ze al iets zeggen, negeren zelfs onze aanwezigheid. Ook als we in dezelfde ruimte zijn.
"Goedemorgen!", zei ik......stilte , een rug die toegedraaid werd en vervolgens ga je vrolijk met een ander in gesprek.
Een ander moment....ik sta te wachten. Jij komt aanlopen, kijkt me aan, houd je pas in en blijft op afstand....druk kijkend op je telefoon.
We komen op visite en iemand die ons al jaren kent staat direct op, groet ons niet en gaat weg.......
Ik loop op straat richting winkel. Jij komt aanfietsen, kijkt me aan, draait je stuur om en slaat een ander pad in.
Wat in hemelsnaam heeft Ger of ik of wij allebei, jou misdaan dat we dit verdienen? Het doet pijn, geeft me een koud gevoel en we kunnen hier niks mee. Behalve naast ons neerleggen.
En dit....dit gebeurd ons regelmatig. Misschien een iets andere situatie en misschien heeft de persoon/personen goede redenen, vindt hij of zij het lastig allemaal. Dat kan.....
Waarom ik de personen niet zelf aanspreek? Waarom ik niet nieuwsgierig vraag of er iets is? Het zijn er te veel....en dit zou me teveel onnodige energie verspilling zijn. Energie die ik liever positief gebruik.
Maar waarom ik dit hier dan toch schrijf? Omdat ik er niet tegen kan als ik bijv. op het geliefde facebook zie dat deze personen dmv een plakplaatje of iets dergelijks laten zien dat ze zo meeleven met kankerpatienten.....
Dan komt mij mijn eten spontaan omhoog.
En ben ik ergens zelfs blij dat deze personen ons negeren. Toneelspel hoort in het theater thuis. En....tja...Fakebook??
Bij deze in ieder geval mijn belofte dat ik je no matter what zal blijven groeten en open zal staan voor vragen of opmerkingen of een gewoon kletspraatje......ik bijt niet ( alhoewel????).
Helpt dit? Zo niet, tja...wiens probleem is dat dan...
Drommels, drommels en nog eens drommels.
BeantwoordenVerwijderenKom ik de "Heerenbrinkjes" tegen in de Poiesz.
Cache-collega's. Leuk. Gerbrand ál vaker ontmoet.
Maar… Jolanda nog niet eerder. Leuk.
Wél is er tussen haar en mij e-mailverkeer geweest.
Dán ging het om de "puzzels" inzake onze gezamenlijke hobby.
Tja… en dan krijg ik te horen dat Gerbrand ernstig ziek is.
Oké, enige tijd terug zag ik hem in een scootmobiel.
Dat het om de Ziekte van Kahler gaat.
Daar schrok ik nogal van. Dat wist ik niet.
En… als ik het wél had geweten, had ik ze dan ook aangesproken?
Ook!
Apart dat we elkaar nu pas voor het eerst bij onze "buurtsuper" ontmoeten.
We wonen nog wél zo dicht bij elkaar.
Mijn wens is om jullie nog héél vaak in de supermarkt tegen te mogen komen.
Middels e-mail raak ik meer over de toestand op de hoogte.
Maar onbewust valt maar half het "bekende muntje".
Zó heb ik thuis een partner die medisch een zéér zware operatie moet ondergaan.
Dat vraagt beslist de nodige energie en concentratie.
Sta ik bij de kassa af te rekenen, spreekt Gerbrand mij aan.
Zo zie je elkaar niet en nu na ca. 12 dagen voor de 2e keer.
Spijtig dat ik opnieuw naar zijn ziekte moet vragen.
Niet voor mij hoor, maar hij wil het begrijpelijk graag eens over andere onderwerpen hebben.
Ik vertel dat ik de "blogspot" nog niet gelezen heb.
Oké… de stamceltransplantatie komt snel dichterbij.
De voorbereidingen zijn in volle gang. Risico: haaruitval, infectie.
Het "draaiboek" zorgt dat Ger uiteindelijk met de feestdagen weer thuis is.
Spannend, ik wil graag voor jullie duimen!
Door allerlei perikelen geen tijd vrij gemaakt om Jolanda's "blogspot" te lezen?
Gisteren toch maar eens aan begonnen.
Het "blogarchief" van april t/m oktober lees ik in een adem uit.
Tjonge, jonge wat een verhaal. Mijn complimenten hoor!
Fijn om belangstellenden te vertellen waar het "om draait".
Als je zó voor jezelf alles kunt neerschrijven, prachtig, werkelijk prima.
Het heeft mij een heleboel verduidelijkt.
Wat er zó allemaal met Gerbrand gebeurt.
En... natuurlijk hoe Jolanda e.e.a. beleeft.
De omgang met de kinderen niet te vergeten.
Super, ik heb het met véél belangstelling gelezen.
Nogmaals sterkte, geluk en wijsheid de komende tijd.
de Beus (Johán en Wilna)
Duizend bommen en granaten, lees ik nu dat jij thuis ook de nodige zorgen tegenkomt? Bij deze wens ik je alle energie toe die je nodig hebt!
BeantwoordenVerwijderenEn bedankt voor deze warme reactie, doet me erg goed en ook hoop ik dat we elkaar nog vaak mogen treffen bij de "buurtsuper".
Groetjes, Jolanda