Tussen hoop en vrees

Nu zo op richting het derde blok chemo,  knalt het er ff keihard in vandaag.... wat is het vervolg? Komt dat er wel? Durf ik te hopen? Of moet ik vrezen?
Alsof ik op mijn ene schouder het bekende engeltje heb zitten en op de andere het duveltje; "Het gaat super. Goed bezig. Houd vol, houd moed. Er zijn nog zoveel mogelijkheden" "Klets niet. Je weet toch waar je uitkomt? Zo goed gaat het niet...en het wordt er niet beter op.."

Welkom in mijn dagelijkse werkelijkheid. Dag in, dag uit de confrontatie aangaan met het feit dat Gerbrand nooit van die kanker af zal komen. Nooit....en dan? Daarna?
Een regen scheldwoorden door mijn hoofd....vervolgens het besef dat ik het hier wel kan opschrijven,  maar wie zal werkelijk zien/begrijpen/voelen hoe dit voor mij is?

Dag in, dag uit. Hoop en vrees continue aanwezig. ..niet altijd op de voorgrond,  maar vooral sluimerend.

We leven bij de dag en nemen het liefst overal ruim de tijd voor. Vooral niet haasten. Echt ademen, echt genieten, tijd om door te praten en te luisteren.
De agenda wordt toch wel ingepland door anderen van "buiten". School, ziekenhuis, werk etc.
En wij staan stil in een hectische wereld die blijft draaien. Ik sta stil en sta stil te gillen.....

Buitenshuis houd ik mij zo goed mogelijk. Al zal het me niet verbazen als er iemand op het schoolplein, mijn rood omrande ogen zag. Vlekkerige huid van de fikse huilbui die ik net nog in de auto had....boosheid,  verdriet,  angst?
In die drukke buitenwereld voel ik me behoorlijk eenzaam vandaag.