Vrijdagochtend was het verhaal van de eiwitwaardes het eerste wat de arts benoemde in ons gesprek.
Ook zij was erg blij om te zien dat de kuur aanslaat en nu was dus ook het moment aangekomen om eens door te babbelen over de volgende stap. Verder nog even over de ontstoken ader gehad; voorlopig wordt hier niet meer in geprikt in ieder geval. Ook had Ger wat jeukende bultjes. Kon door de zon komen (er uit blijven dus! en goed insmeren), maar ook door 1 van de medicijnen.
Als het vandaag niet beter was, dan moest hij maar even stoppen met die pillen. De arts belt a.s. donderdag in ieder geval om te checken hoe dit gaat.
Na dit gesprek nog even een frisse neus buiten gehaald (nou ja fris met deze temperaturen?) en toen richting dagcentrum voor de chemo. Zelf ben ik daar niet blijven hangen, want ondertussen ging mijn maag protesteren en moest ik op zoek naar een maaltijd. Daarna nog even gaan zitten in de relax-wachtruimte met mijn e-reader. Het wordt bijna gewoontjes, maar goed....nog 2 blokken en dan op naar het volgende???
Half juli zal ongeveer het laatste blok chemo geweest zijn en dan? Als de waardes zo mooi blijven, kunnen we kijken of er een "go" kan komen voor een stamceltransplantatie.
Eerst dus een uitgebreid lichamelijk onderzoek om te kijken of er nergens ontstekingen zijn en het lichaam de transplantatie aankan. Bij een "go" volgt er eerst een korte opname van een paar dagen;
Gerbrand krijgt dan "groeifactoren" toegedient, wat er voor gaat zorgen dat de aanmaak van stamcellen dusdanig wordt dat ze ook in het bloed terecht komen.
Op dat moment kunnen ze "geoogst" worden met een apparaat wat een beetje lijkt op een dialysepomp. Vervolgens worden de stamcellen ingevroren.
Daarna volgt een opname van ongeveer een maand (ja echt....pffff). Dan krijgt Ger een dusdanige chemo, dat alle cellen in het beenmerg platlegt....ook de goede, dus weerstand? Die is er niet meer dan. Als dat klaar is worden de eerder geoogste stamcellen weer teruggegeven en moeten deze weer voor de aanmaak van gezond bloed zorgen. In deze periode moet hij dus ook in het ziekenhuis verblijven.
Het klinkt zo simpel als ik dit lees, maar de arts was heel duidelijk; dit chemo-traject is pittig (wij vinden het nog meevallen), maar de transplantatietijd is zwaar. Gerbrand zal dan ook op een aparte afdeling verblijven en hoeft dus niet in "quarantaine". Maar op deze afdeling gelden strenge regels, vanwege het grote gevaar van infectie voor alle patiënten. Als iemand van ons verkouden dreigt te worden? Blijf maar weg!
Daarnaast hebben de meeste patiënten toch wel last van misselijkheid en eetproblemen....vandaar dat Gerbrand nu niet bezig hoeft te zijn met afvallen. Hij kan die reserves straks goed gebruiken.
Ger was overigens gelijk erg duidelijk; "Ik wil niet dat je elke dag naar Groningen komt hoor! Dat trek je niet!"
Vandaar dat ik maar voorstelde om voor een skype-verbinding te zorgen, zodat we wel contact hebben. Al was het om samen met de kids 's avonds ff welterusten te zeggen toch?
Ook al zal het zwaar kunnen worden, we zijn hier echt blij mee. Een succesvolle transplantatie kan zoveel positiefs opleveren!
Vrijdagavond was nog een ander verhaal;
Zware onweer op het einde van de intocht avondvierdaagse. Terwijl de bliksem rechts en links en overal om ons heen knalde en tierde, liepen wij tot onze enkels door het water. Het terrein was al ontruimd en iedereen die nog liep (wij helemaal achteraan dit jaar) werd naar de Bonte Wever gestuurd. Vreselijk angstige momenten toen de bui eenmaal goed losbarste. In de berichten wordt omschreven dat er chaos in de Bonte Wever was....zelf heb ik het buiten veel erger ervaren. Eerst de organisatie die langskomt en je keihard toeblaft dat je naar de Bonte toe moet, vervolgens barst de bui los, beginnen kinderen te huilen en te gillen, begeleiders die achter me lopen en keihard blijven schreeuwen "doorlopen, doorlopen!!!!!" Crisis, mijn focus lag op de kinderen die ik van mijn groep nog bij me had. Dit waren er twee, plus dat Angeline stevig gearmd met een vriendin liep, met vader in ook in de buurt. Angel de instructie gegeven: "Als je me kwijtraakt, blijf bij haar, ga naar binnen en zoek een plekje. Ik kom je zoeken".
Vervolgens de aandacht op zo kalm mogelijk naar binnen komen....en me afsluiten voor de chaos van anderen. Het was al eng genoeg om daar te lopen.
Nadat ik met de andere 2 binnen was, begon onze zoektocht. Al snel vonden we hun familie terug, maar Angel zag ik niet.
Even later werden we als school richting een gang in het hotel gestuurd. En vanaf daar ging het eigenlijk vlot. Her en der kwam ik kinderen van "mijn" groep tegen en kon ik nagaan dat in ieder geval 8 van de 12 bij familie terug was. Later zijn de anderen nog gebeld door de organisatie...helemaal goed.
Eenmaal achter in de gang aangekomen voelde ik mijn telefoon trillen. Ger belde dat onze gastouder er ook was en Angeline met haar vriendin had gevonden. Ze had zich precies gehouden aan onze afspraak de topper! En niet over haar toeren gelukkig. Al snel kon ik dus ook opgelucht ademhalen en regelen dat we thuiskwamen. Douchen en slapen...en uitslapen op zaterdag. Dan maar geen zwemles voor Dylan.
Dat besluit was maar goed ook, want ik werd wakker met een rauwe keel en longen die aanvoelden of ik een pakje zware shag in 1 avond op had gerookt.
Een rustig weekend is dan wel lekker. Samen met Angeline nog uitnodigingen voor haar verlate verjaardagsfeestje rondgebracht, spontaan kwam 1 van de meiden mee naar huis en bleef zelfs logeren hier. Terwijl ik vandaag thuis bleef hangen en achter nog ff een zwembad neer heb gezet voor de 3 bengels, ging Ger vanochtend nog ff kijken bij een klimoefening (hij zelf niet hoor, dat lukt nu echt nie!) en is hij vanmiddag nog gaan vissen.
Nu zelf ontzettend duf, nog licht aan het snotteren, dus lekker met een boek op bed. De kinderen en manlief zijn al boven inmiddels. Dus huize Kleinheerenbrink gaat op stil voor vandaag. Op naar een volgende dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten