Here we go again

Na een lang weekend loopt de wekker weer onverbiddelijk af.....we mogen weer!

Vandaag staat alleen een tripje voor een chemo-spuit op het programma en verder? Weer naar huis en dan kan ik lekker aanrommelen en bezig met het huishouden. 

Kinderen naar school gebracht, daar de juffen op de hoogte gebracht dat Angeline en Dylan nu ook weten wat papa heeft. Niet onbelangrijk..... En dan gelijk maar doorrijden. Door file zijn we een stukje omgereden en kwamen we 10 minuten voor de afspraak uit de parkeergarage gelopen. 

Gerbrand wordt naar binnen geroepen voor zijn afspraak en ik blijf even in de wachtkamer zitten. Dit gaat toch niet lang duren.....

Nog geen minuut later staat Ger voor mijn neus en wenkt me. "De dokter komt zo nog even langs".

We kijken elkaar aan en denken allebei: "oh hemel, mogen we weer de hele dag hier zitten...". Ik zeg alleen "wat nou dan weer?"

Gelukkig wilde ze alleen even een check-up hoe de eerste dagen na de chemo waren geweest. Dat valt dan weer mee.

Weer op weg naar de auto maken we een tussenstop bij het informatiecentrum waar we ontzettend vriendelijk worden geholpen door 2 vrijwilligsters. We zijn immers nog steeds op zoek naar extra informatie voor de kinderen en zowaar: Het boekje "Chemo Kasper" kunnen we hier lenen! En nog een boekje van Klokhuis..meer voor Angelines leeftijd.

Helemaal top!

Terug thuis wil ik in de keuken gaan helpen en samen met mijn zus de boel eens even aanpakken. Blij met de extra hulp....Ding dong! De voordeurbel.

Onze eigen huisarts staat voor de deur. "Tuurlijk kun je binnenkomen!", zeg ik, terwijl ik me bewust word van dat wervelwind-gevoel in mijn achterhoofd....daar gaat mijn rommel/poetsdagje, want niet veel later is het tijd om de kinderen van school te halen.

Angelines juf komt nog even speciaal naar me toe en vertelt dat Angeline het nieuws toch (samen met juf) aan de hele klas wilde vertellen. Ons toppertje! Ook al was de klas al bekend met kanker, er waren toch nog aardig wat kinderen geschrokken. Blij dat er zo tijd voor gemaakt kon worden.

Dan ook nog maar even snel overleg met Dylans juf over de sportdag a.s. vrijdag. Ik zou meehelpen, maar moet eerder weg om Gerbrand naar Groningen te rijden. En ook hier kunnen we een mouw aan passen. 

Fijn! Op naar huis waar een gedekte tafel staat te wachten. Mmm eten...trek heb ik zeker.

Weer naar school, Angeline geld mee voor de avondvierdaagse, Dylan briefje mee voor het schoolreisje en dan terug naar mijn oorspronkelijke doel.....

"Tring"...telefoon. "Hallo met je huisarts. Kan ik met jou overleggen of wil je liever dat ik dat met Gerbrand doe?" Het gaat om de pijnmedicatie. Tot nu toe was dat paracetamol in combinatie met Tramadol, maar dat blijkt niet afdoende. Beter is om over te stappen naar Morfine. Dan volgt er nog een uitleg over hoeveelheden, wat ik hier niet ga vermelden.

We starten in ieder geval met een lichte onderhoudsdosering (pilletjes die langzaam werken) en dat betekend weer 2 pilletjes erbij in de verdeelbox. 

Daarnaast snelwerkende pillen indien nodig. Pfff, de medicatiekast maar opnieuw indelen, om het overzicht te houden.

Recept is al doorgestuurd naar de apotheek, dus .... daar ga ik weer! Dit maal maar even op het fietsje, want even uitwaaien is wel lekker nu.

Als ik van de apotheek terug kom merk ik dat ik gaar ben......het liefst kruip ik in een donker holletje met niemand om me heen. Alle stilte die je maar kunt bedenken. Maar vooral alleen!

Helaas, helaas, de werkelijkheid is dat ik al weer richting school kan rijden. 

Zus weer richting huis en Ger ondertussen even een loopje naar de supermarkt...is om de hoek, dus dat red hij wel.

Bij school staat er in ene een vriendinnetje van Angeline voor mijn neus en vraagt rechtstreeks : "Hoe gaat het met Angelines vader? Is het ook te genezen?"

Slik.....wat antwoord ik? Een eerlijk rechtstreeks antwoord lijkt me in dit geval niet verstandig. Want nee, Kahler is niet te genezen, wel terug te dringen.

"De dokter doet haar best om het goede medicijn te vinden en we zijn al gestart met chemotherapie". Dit antwoord is goed genoeg gelukkig en ik druk het meisje nog even op het hart, dat ze rustig bij Angeline kan komen spelen als ze dat wil. 

Uiteindelijk zijn we weer met z'n viertjes thuis. Terwijl de rest op de bank kruipt en een opgenomen televisieserie kijkt, kan ik eindelijk even rommelen in de keuken. Ik zoek nog wat spulletjes uit, gooi wat weg en ruim de rest op. Ook de medicatie ligt nu overzichtelijk in de kast. 

Langzaam, heel langzaam kom ik weer bij mezelf.

Eten koken, aan tafel, toetje, opruimen en dan douchen en de kinderen naar bed  brengen. Chemo Kasper komt ter sprake en Dylan stormt naar beneden om het boekje te halen.

Samen met Angeline en Dylan nestel ik me op ons bed en lees het rustig voor. Bij beide kinderen vallen er nu puzzelstukjes op hun plaats.

Ook al is het een boekje voor jongere kinderen, voor onze kids werkt het verhaal ook heel verhelderend. Zelfs Gerbrand merkt op dat ze na het lezen opgelucht lijken.

Nadat zij op bed liggen, kruip ik ook op de bank en neem de laptop op schoot. Tijd om dit blog te schrijven.

Tussendoor krijgt Gerbrand nog 2 telefoontjes (bye bye concentratie als me af en toe wat word gevraagd), maar nu kan ik eindelijk op publiceren klikken.

En morgen? Morgen bewust tijd voor mijzelf maken na dit dagje wervelen.