Bijna klaar.....en nu de rest

Pfff, dat was vroeg vanochtend! De wekker liep half 6 af.....* gaap*.
Gisteravond de kinderen verteld dat de dokter heeft gebeld en papa naar het ziekenhuis moet, want de dokter wil onderzoeken hoe hij papa beter kan maken.
Even een korte schrikreactie bij Angeline, maar het leuke nieuws kreeg de overhand; Nu mogen zij een keertje vroeg uit bed en voor schooltijd bij een vriendinnetje ontbijten!
En ook nog tussen de middag, wat een feest toch?
Dylan reageerde als zijn gewone zelf en ik vraag me af of hij wel doorhad wat we nu gingen doen.
Beide kinderen wel erg knuffelig en lief gisteravond en vanochtend.

Na een vette knuffel namen we vanochtend afscheid en reden wij door naar Groningen. Gelukkig niet al te druk verkeer onderweg, dus om half 8 reden wij de parkeergarage in.
Eerste bezoek, dus dan is het aanmelden en...je weg zoeken. Alles in de Fonteinstraat, maar steeds weer naar een ander nummer.

Onderweg naar nummer-ben-ik-al-weer-vergeten ; Het punt waar Gerbrand het meest tegenop ziet, want hier krijgt hij de punctie. Nog even een kopje thee in een restaurant en dan met knikkende knieën naar de juiste afdeling.
Hier werden we allerhartelijkst ontvangen door een top-zuster. Gerbrand kreeg een bed toegewezen op een zaaltje en zo langzamerhand stroomden de patiënten binnen. Het voelde eigenlijk of we net gesetteld zaten, toen er al 2 mannen aan het bed stonden. "Nou meneer, we nemen u mee".
En weg gingen ze.....om binnen 10 minuten weer terug te zijn!
In vergelijking met het halve uur van vorige week maandag, lijkt dit een eitje. Pijnvergelijking op een schaal van 1 tot 10? De punctie in Assen 10+ en nu in Groningen 6/6,5.
In mijn ogen heel wat beter dus. Gelukkig maar, want dit zal niet de laatste keer zijn.

Na een half uurtje liggen komt onze verpleegkundige weer checken en geeft aan dat we naar onze volgende afspraak mogen. Langzaam lopen we naar Hematologie en onze afspraak met dr. Hazenberg. Hier volgt eerst een weging en lengtemeting.....Even een grappig detail; Gerbrand is gekrompen haha. Op zijn ID bewijs staat dat hij 1,93 m is.....Hij is 1.89 nu. (Ach, schoenen uit scheelt ook al )
En nu mogen we weer wachten op onze afspraak met de behandelend arts. Ik kijk om me heen en zie ineens iets bekends...Nou wat een toeval! Iemand die we kennen is ook onder behandeling in het UMCG en vorige week grapten we nog: "Ach kunnen we straks samen naar Groningen reizen".
Na kort kletsen waren zij aan de beurt voor hun afspraak en mochten wij nog even wachten (weer, nog steeds enz.)
Eindelijk om 10 voor 10 zijn we aan de beurt. Nu volgt er een stuk meer uitleg dan we in Assen hebben gehad, maar onze arts kan nog steeds niet in detail vertellen hoe of wat. Daar is ze heel eerlijk in (erg fijn!) en geeft aan dat er eerst verder onderzoek moet plaatsvinden, voor een behandelplan wordt opgesteld.
Ik ga hier niet haar complete uitleg over Kahler geven en op welke gebieden/punten in het lichaam er problemen kunnen ontstaan, want een simple zoektocht op internet levert je genoeg informatie op.
Wat betekent voor ons nu het verdere onderzoek?
- Nieuwe beenmergpunctie was al klaar
- Opnieuw bloedprikken was ook al gebeurd
- Röntgenfoto's
- Urine controleren

Ze heeft ook nog even een korte lichamelijk checkup gedaan (hart, longen, bloeddruk etc.) en vervolgens nog even doorgepraat over o.a. hoe we dit de kinderen kunnen vertellen. Gelukkig kunnen we hier ook hulp bij krijgen.
Onze arts nodigde ons uit om morgen weer te komen; Ze zou vanmiddag nog de foto's bekijken en dan konden we dit bespreken. Mogelijk waren er dan ook al meer uitslagen bekend.
Met een receptje voor medicatie ter ondersteuning van de nieren (uit voorzorg) nemen we hier weer afscheid en gaan op weg naar het volgende doel.
Inmiddels was het bijna 11 uur en moesten we naar Radiologie. Gerbrand had ondertussen toch wel pijn en lopen ging even erg moeilijk. Maar daar heeft het UMCG een prachtige oplossing voor in de vorm van golfkarretjes met chauffeurs die je oppikken en naar de volgende bestemming kunnen rijden. De assistente was zo lief om even voor ons te bellen.

Binnen no-time stonden we dus bij bijna ons laatste adres van vandaag; Foto's. Weer wachten. En dan volgt een foto-sessie van top tot teen, terwijl ik zelf even de fontein van dichtbij ga bekijken...de stoeltjes in deze wachtkamer doen mijn rug ook geen goed.

Oke, na een tijdje is Gerbrand klaar. Wat moeten we nog? Adem in, adem uit...doorgaan, adem in, adem uit, op naar de prikpoli want de "plaspotjes" moeten even gehaald. Weer terug van waar we weg kwamen. Ger is inmiddels weer wat bij door de ingenomen pijnstillers en kan weer wandelen.
Van de prikpoli richting hoofdingang, waar nog een stop is bij de apotheek voor de medicatie. Weer lang wachten en ik begin toch zelf ook te danig te merken dat ik vanochtend om half 7 voor het laatst iets heb gegeten. Beetje draaierig, ongeconcentreerd, maar zo snel mogelijk richting mini-AH voor een broodje en een sportdrankje. Dan nog uitrijkaart regelen voor de parkeergarage en weg......Voor vandaag zijn we er even helemaal klaar met het UMCG. Lekker naar huis.

Thuis ff bijtanken, want om 17 uur wacht ons iets prachtigs. Angeline heeft haar eerste optreden met het koortje op/van school en mag (hoe stoer!) het publiek welkom heten, tussendoor wat aan elkaar kletsen en het optreden afsluiten. Ze is zenuwachtig en staat uiteindelijk heel serieus, maar trots stralend staat ze op het podium. Wat een heerlijk optreden.
Dylan wil nu volgend jaar ook mee gaan doen. Prima toch?

Een vermoeiende dag, maar in Groningen zijn we erg goed ontvangen. Het voelt goed dat Ger hier in behandeling kan blijven. Onze arts zien we morgen al weer (flink vaart zetten is nu fijn) en dan volgt mogelijk ook nog een gesprek over hoe we dit met de kinderen verder kunnen oppakken.
Iets wat we beiden erg lastig vinden, maar welke ouder vindt dat niet?

Voor nu welterusten. Mijn brein voelt verdoofd en wil in slaapstand. Mijn lijf is energieloos en mijn rug blijft van alle spanning ook trekken.