Op het moment dat ik dit schrijf ervaar ik echt even rust....We hebben allebei vannacht slecht en kort geslapen en zijn letterlijk erg moe. Gelukkig zijn de kinderen op school en straks even bij de oppas. Tijd om bij te tanken.
Na nog een paar telefoontjes vanochtend, heb ik de telefoons op stil. Gerbrand ligt weer even te slapen. Dat lukt mij toch niet op dit moment. Er maalt zoveel door mijn hoofd, maar ik kan er nu aan toe geven. Maar zijn ademhaling werkt rustgevend als een mantra....Even een boodschapje doen, frisse neus halen. Mijn ogen voelen zwaar en of ik dikke wallen van het huilen heb. Een snelle blik in de spiegel stelt me gerust; het valt mee.
Voorlopig hoef ik niet aan reïntegreren te denken en kan ik even al mijn energie richten op het hier en nu. Wat een heerlijke gedachte. Op naar de dag van morgen.....
Deze zal al vol genoeg zijn....
Vroeg op, op naar Groningen, want om 8:15 krijgt Ger een nieuwe punctie. Laten we hopen dat deze vele malen beter zal verlopen dan de eerste. Hij ziet er best tegenop.
Vervolgens een gesprek met de arts, om daarna nog foto's te laten maken. Dan terug naar huis, hopelijk even adempauze voordat ik de kinderen van school haal en een zenuwachtige dochter help rustig te worden. Om 17 uur heeft zij haar optreden met het schoolkoor en de trotse taak om de liedjes aan elkaar te praten! Ja, ook dat moet doorgaan.....zo normaal mogelijk leven. Met in je achterhoofd nog steeds die malende vragen. Wanneer duidelijkheid, hoe gaan we dit de kinderen vertellen, hoe snel kan de behandeling starten en hoe zal het verloop zijn? Etc. etc. etc.
Dat zeg ik: op naar de dag van morgen en hopelijk weer een paar puzzelstukjes op de juiste plek leggen.
Nu even genieten van dit kleine momentje; wie weet wanneer de orkaanwind weer aanwakkert.
In gedachten ben ik morgen bij jullie, en maar duimen draaien...........xxxx, Marja.
BeantwoordenVerwijderenLieve Ger en Jo,
BeantwoordenVerwijderenOnnodig te zeggen hoe afschuwelijk het is wat jullie overkomt en dat Ger die kutziekte blijkt te hebben. Er breekt een zware en onzekere tijd voor jullie aan. Wij leven erg met jullie mee en zijn in gedachten bij jullie.
Heel goed dat een blog begonnen bent Jolanda, niet alleen om anderen op de hoogte te houden maar ook belangrijk voor jezelf zodat je van je af kunt schrijven. Ook niet onbelangrijk is zo'n blog voor later voor de kinderen. En met later bedoel ik als ze groot zijn en kunnen begrijpen waarom pap en mam toen verdrietig waren en misschien niet altijd even leuk reageerden vanwege alle zorgen. Ik heb begrepen dat ze nu nog van niets weten en ik begrijp dat het heel moeilijk is ze hiermee te belasten. Maar ik zou ze zeker op de hoogte brengen als er meer duidelijkheid is van het umcg. Stukje bij beetje er over praten. Niet erger maken dan het is, maar wel eerlijk zijn. Ook kinderen hebben daar recht op en kinderen zijn flexibeler dan je denkt. Maar ook zij zullen hun zorg en angst op bepaalde momenten uiten of opvreten en zich daardoor niet altijd even prettig gedragen. Vang elkaar op en steun elkaar zoveel en liefdevol mogelijk. Een taak die voornamelijk ook nog op jouw schouders neerkomt Jo terwijl het allemaal al zwaar genoeg is. Ger heeft al zijn energie nodig om te vechten tegen die ziekte en de behandelingen die daaraan vast zitten.
Weet in elk geval dat wij er voor jullie zijn als jullie daar behoefte aan hebben. Helaas kunnen we niet meer doen. Het feit ligt er en zullen we moeten accepteren en proberen er met elkaar het beste van de komende periode te maken.
Ger voor morgen toi toi toi. Hopelijk valt deze keer de punctie mee.
Dikke knuffel voor jullie beiden van Jan en Marjan
Gerbrand en Jolanda veel sterkte vandaag Groetjes Berend
BeantwoordenVerwijderen