Sterk(te)

Hoeveel kan een mens hebben? En hoeveel kracht kun je oproepen?
Op dit moment is het lastig; de waarden die de werking van zijn nieren duidden, die geven aan dat het weer licht de goede kant op gaat. Licht, maar toch lijkt het weer de goede kant op te gaan. De rode bloedcellen zijn nog zorgwekkend en tja...die misselijkheid.
Voor de rest? Welk lelijk woord mag ik gebruiken???

Ger ging toch redelijk oke het ziekenhuis in voor de tweede transplantatie, maar kwam thuis en ..... werd beroerder en beroerder. Dagelijks is het een gevecht tegen de misselijkheid.
En met regelmaat komt er een lading aan de verkeerde kant eruit. Hierdoor verliest Ger weer het nodige vocht en kracht.
Van sterk zijn is totaal geen sprake meer. Eigenlijk is zijn toestand vergelijkbaar met toen hij de laatste week in het ziekenhuis lag voor de eerste transplantatie. Het valt tegen.

Dylan heeft veel moeite met een zieke papa om zich heen. Hij zegt het niet, maar is bij alles wat hij doet traag. Doet lang over zijn ochtendritueel, lijkt niet naar school te willen. Ik hoorde van zijn juf dat hij op school ook afwezig/dromerig is. 's Avonds thuis is het net zo: Heel erg treuzelen, slecht eten en uiteindelijk is zijn energie op en wordt hij erg lichtgeraakt. En over het geheel snel aan het huilen. Ach, flink knuffelen en dan lukt het weer even. Hij heeft zijn aandacht ook nodig.

Angeline is extra lief, laat zien dat ze kan en wil helpen bij van alles, maar als het op is, is het op.
Dan is ze moe en wordt ze boos. Zomaar, ogenschijnlijk om niks. Bij haar helpt juist die extra knuffel in eerste instantie niet. Ik moet uit de buurt blijven, geeft ze zelf aan....Oke, meisje, is goed. Een poosje later kan ze weer aanspreekbaar zijn en krijgt ze alsnog die knuf.

Maar beide geven niet goed aan dat het met hun zieke papa te maken heeft....binnenvetters.

En ik? Ik vind het lastig om tijd voor mezelf te vinden en vooral rust te vinden. Vraag me af waar ik de kracht vandaan haal om alles nog te fixen momenteel. Maar ben wel weer blij om af en toe aan het werk te zijn. Het is toch even mijn zinnen verzetten en niet bezig zijn met mijn grootste zorg. Voordat ik dat kan, probeer ik er wel voor te zorgen dat er iemand is op wie mijn gezin terug kunnen vallen, dat er iemand is die eventueel met Ger naar Groningen kan, dat het eten geregeld is etc. etc. Want die controle loslaten vind ik lastig momenteel. Juist omdat mijn mannetje en kids er wel op zijn gaan rekenen dat ik het onder controle heb.  Maar ik red me wel.

Sterkte...ik moet altijd een beetje lachen om dat woordje .... Een collega keek me maandag aan en gaf eerlijk toe dat ze niet meer wist wat ze nu moest zeggen. "Sterkte klinkt zo raar", zei ze. Nou idd, maar ik weet dat het goed bedoeld is, dus zeg wat je wilt zeggen; Ik glimlach en antwoord met "dankjewel, komt goed". Alleen zal ik dit niet op Facebook gaan doen, want dan blijf ik bezig haha.
Ik weet alleen dat door het te plaatsen op onze FB paginas, dat iedereen op de hoogte blijft. Dit is het, niet meer en niet minder. Zelf reageren op een reactie? Ik doe het maar sporadisch.

Nog even bikkelen, nog even doorgaan, nog even en dan hopen dat het beter gaat. Als het maar ietsje beter gaat dan nu. Dan kan ik ook stapje voor stapje een stukje zorg laten vallen, want dat heb ik hard nodig om straks zelf op de been te blijven. Als we uit deze "sneltrein" mogen stappen en minder hard hoeven te rennen, dan ga ik het voelen.
Gelukkig weet ik hoe dit bij mij werkt en kan ik er rekening mee houden. En dan ben ik ook nog erg blij met dit medium....heerlijk even alles wegschrijven en dit geeft me ook rust.
Even relativeren, even ademhalen, even resetten.

En tegen mezelf zeggen dat we het goed doen met zijn viertjes. We komen er wel.
Weet je wat ik nodig vind? Dat die lente nu eens goed door gaat zetten en de zon zijn lach laat zien.
Dat gaat iedereen weer de juiste energie geven.
Ja....dat hebben we nodig! Maar ik denk dat iedereen inmiddels wel toe is aan de lente toch?