Gerbrand komt straks na het terugkrijgen van de stamcellen waarschijnlijk nog in een soort dip, waar het afwachten is tot de cellen hun werk weer doen.....zo'n dip waarin je nergens zin in hebt en geen fut hebt om maar een spier te bewegen..
Terwijl Ger dinsdag en woensdag de chemo heeft gekregen, nu op zijn "rustdag" nog steeds hartstikke misselijk is en niks binnenhoudt, zijn wij hier ook vandaag in een dipje beland.
Angeline heeft afgelopen nacht ook wat lopen spoken en ik was ook om de haverklap wakker. Dylan reageert ook overal op en is snel aan het huilen.
Ik merk zelf dat het me even genoeg is nu....Sinds maandag zien mijn dagen er als volgt uit:
6 uur wekker, hond uitlaten, kids wakker maken en zorgen dat zij op school komen, dan zelf aan het werk, weer naar oppas kids halen, naar huis, hond uitlaten, eten koken, huishouden, douchen, kids op bed, weer hondje uit en dan ben ik zo moe dat ik zelf ook maar op bed duik. Tussendoor de nodige berichten beantwoorden en checken hoe het Ger vergaat. En geen tijd over om iets voor mezelf te doen.
En dan toch eigenlijk het knagende gevoel dat ik niet bij de opname ben geweest, mijn mannetje niet heb kunnen ondersteunen bij de chemo en dat anderen al op bezoek zijn geweest, terwijl ik niet eens weet waar hij ligt.
De afgelopen 4 dagen ook op 4 verschillende locaties aan het werk geweest en 4 keer opnieuw kunnen vertellen hoe de prive-situatie is....Het vermoeid me gigantisch.
En nu merk ik dat ik eigenlijk nog niet zo lang geleden met burn-out klachten thuiszat. Ik blijf gevoelig en moet duidelijke grenzen stellen.
Het komt misschien wat bot over, maar ik ga nogmaals vragen om mij te bellen als je bij Gerbrand langs wilt. Zoals ik al eerder aangaf, ben ik 's avonds goed te bereiken. Laten we voor het gemak maar zeggen tot 21 uur.
Morgen, morgen ga ik eindelijk naar mijn mannetje en krijgt hij zijn stamcellen terug. Tot aan maandag is de visite-agenda leeg, dus wie wil?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten