Vreemd

Afgelopen vrijdag.....Gerbrand belt "Hoi, als het meezit mag ik maandag naar huis."
Ik denk bij mezelf: Wat fijn en super, want dan kan ik rustig ff wat boodschappen doen en zelf ff goed bijtanken. Daarna dan alle rust om mijn mannetje de eerste dagen bij te staan.
Een uurtje later telefoon "Schat, ik krijg net een afsprakenbrief voor de 24ste en dat betekend waarschijnlijk dat ik zondag al naar huis mag".
Prima lieverd, ik weet dat je het zat bent daar....
Zaterdagochtend; weer telefoon. "Bij het infuus begint het wat geïrriteerd te raken, dus ik heb net een uitgebreid gesprek gehad met de verpleegkundige hier. Zij gaat in overleg met de arts en doet haar best om te zorgen dat ik vandaag nog weg mag."
Het infuus ging er uit, dus Ger lag niet meer aan de paal vast, had geen koorts en zijn weerstand was stijgende. Geen redenen meer om hem "vast te houden".
Dus oppas voor de kids geregeld en om 14 uur ben ik naar Groningen gereden. Na 2 weken en 5 dagen die voor ons heel zwaar waren mag hij thuis verder herstellen.
Voor kerst thuis.

Voor ons in ieder geval geen uitgebreid kerstdiner of grootste festiviteiten, maar rustige dagen.
We kijken nog steeds dag voor dag en moment voor moment. Energie verdelen is een kunst op zich.
Douchen bijvoorbeeld is een regelrechte aanslag; Gerbrand is daarna kapot. Ook het bewegen gaat moeizaam. Eenmaal in beweging gaat het redelijk, maar stilstaan veroorzaakt al snel een branderig gevoel in de benen.
Daar was al snel een oplossing voor bedacht, want mijn mama had nog een extra rollator in de schuur staan! "Ach de remmen doen het niet goed hoor Jolanda, dus ik weet niet....misschien dat je er mee naar Icare kan ofzo?", aldus mijn mams.
Na vijf minuten had Ger het remprobleem al verholpen met wat draaien aan de ringetjes e.d. haha. Daar had ik me ook geen zorgen om gemaakt.
Maar goed, alles gaat ook letterlijk op "rollator-tempo" zeg maar. Ger moet in ieder geval echt overal de tijd voor nemen; opstaan, aankleden, eten en af en toe is zijn energiepeil dusdanig laag dat hij behoorlijke concentratieproblemen krijgt. Tja....het hoort er allemaal bij.

Zelf heb ik af en toe het gevoel dat ik tijd tekort kom. De afgelopen weken al, want de kids hadden zo hun schoolverplichtingen en ik nog aan het werk. Nu is dat weggevallen, maar moeten we direct weer omschakelen naar het feit dat papa thuis is en nog lang niet alles zelf kan of heel langzaam.
Dit regelen, dat regelen, opruimen hier, klaarzetten daar, check dit, check dat......"even" naar de apotheek, "even" naar de supermarkt....dat "even" duurt dan weer heel lang, want overal is het druk, druk, druk. Kom ik thuis, dan wacht er weer het koken, was draaien, stofzuigen, de hond uitlaten, man en kids helpen, de cavia's voeren, douchen, bedrituelen etc. etc.
Ook bij ons is het weer gevoelsmatig omschakelen naar een ander ritme.

Vanochtend dus de controle-afspraak: met zijn viertjes naar het UMCG. De rollator als ondersteuning mee en daar voor de zekerheid een rolstoel gepakt.
Eerst bloedprikken, daarna naar boven naar de relaxruimte en vervolgens na zo'n 3 kwartier onze afspraak.
Laten we kort maar krachtig blijven; de bloedwaardes zijn prima! Gerbrand mag ook stoppen met 2 soorten medicijnen. En over 2 weken weer een afspraak met onze behandelend arts.

Hoe het voelde om weer naar Groningen af te reizen? Op de heenweg had Ger aardig last van een zweetaanval. Hij gaf ook aan bang te zijn dat de bloedwaardes dusdanig slecht waren, dat ze hem weer daar zouden houden.....
Dus angstzweet, want naderhand viel het allemaal weer reuze mee. Hij heeft in ieder geval alles zelf gelopen met rollator. Trots op mijn mannetje.
En de kinderen? Die vonden het prachtig om met hun "eigen" rolstoel te lopen hihi.

Aangezien Gerbrand zijn smaak totaal kwijt is en helemaal opnieuw moet wennen aan zelf eten, kreeg hij het advies om gewoon eens door de supermarkt te gaan dwalen en kijken wat zijn aandacht trekt. Dus tja....na een rustpauze thuis zijn we met zijn 2-en richting de buurtsuper gegaan. Ger dit keer wel in de scootmobiel, want nu zouden we zeker vaak stil staan.
Heel kalm aan slenteren we door een overbevolkte winkel, waar iedereen zijn karretje vol stopt met kerstboodschappen (ik heb alles gelukkig al geregeld) en druk als een stel mieren heen en weer loopt.
Was dit wel zo'n slim idee? Bij de kassa begint Ger weer pareltjes op zijn voorhoofd te vertonen. En al snel besluiten we samen dat dit niet geheel handig is geweest. Dan staan we tot overmaat van ramp natuurlijk ook nog eens NIET bij de rolstoelkassa. We laden de boodschappen op de band en Ger rijdt voor de zekerheid terug naar het ingangspoortje.
Niet lang daarna kunnen we naar huis.....
Waar inmiddels de kinderen hun oortjes aardig "dicht" hebben weer. Ook zij moeten weer even wennen aan beide ouders thuis. Het ene moment alles prima, het andere vliegen ze elkaar weer bijna in de haren. Ach, het hoort erbij.

Goed....de eerste drukke dagen zijn achter de rug, de eerste controle ook, boodschappen voor de komende dagen in huis, ook de "proef"-boodschappen voor Ger, stoffen en stofzuigen gedaan, dus nu op naar hopelijk wat kalmere dagen. Ik hoop dat ik ook het 1 en ander kan loslaten en zelf wat meer rust ga ervaren. Op dit moment is het voor mij erg lastig om manager te zijn met alle bezigheden die erbij horen en me ook nog te kunnen afsluiten voor alle overbodige prikkels.

En nu? Proberen om nog 1 keer mijn kinderen voor de gek te houden met Kerst.....en iets verzinnen om het cadeautjes uitpakken morgen wat spannender te maken, want "Mam! Die kerstman bestaat niet, jij koopt de cadeautjes gewoon!" Ik heb ze voorgehouden dat ik zelf geen tijd heb gehad en hulp heb moeten inschakelen van de "Kerstman" haha.
"Nou, dat is dus papa geweest", aldus Dylan.....ja hoor, die kon echt even naar de winkel de afgelopen tijd haha....

Ik neem de komende dagen dus ook even een blogpauze, ergens volgende week volgt er wel weer een update....heb nog genoeg schrijfmateriaal in mijn hoofd, maar kan op dit moment de juiste woorden niet vinden vanwege enig concentratiegebrek bij mij nu.

Fijne kerstdagen!