DE dip

Ik ben helemaal het besef van dagen kwijt geloof ik....

Zware dagen onderhand. Gerbrand had vrijdag zijn stamcellen teruggekregen en dan volgt het wachten....het lange wachten!
Elke dag worden zijn bloedwaardes gecontroleerd. De leuco's (de witte die voor de afweer zorgen) die blijven maar dalen. En dat is zwaar, heel zwaar.
Het begon vorige donderdag al en elke dag ging er weer iets moeizamer. Het vreet ook behoorlijk. Niet alleen fysiek, want Ger voelt zich niet best, heeft nergens meer kracht voor, maar ook mentaal.
En wij staan allemaal eigenlijk machteloos, want het is puur wachten tot die stamcellen hun werk weer gaan doen..... Vandaag was de leuco-stand op 0,2. Bijna niks meer dus en dan was te merken; Ger had niet eens meer de kracht om een berichtje te typen, dus heb ik hem vandaag even wat gelaten en niet teveel gevraagd.
En als ik wat moest weten dan gaf ik meerdere opties, zodat zijn antwoord mooi kort kon zijn.

Ik ben blij dat er nog steeds mensen op bezoek kunnen komen, dit geeft mij in ieder geval een stukje rust. Rust dat mijn mannetje niet alleen aan het vechten is en hierin gesteund wordt. Ondanks dat hij zich zo slap voelt, heeft hij nog niet aangegeven dat ik iemand moest afzeggen. En dat is voor mij een teken dat hij wil volhouden en er zo snel mogelijk bovenop wil komen. Time will tell.....stap voor stap, dag voor dag. Maar komen komt hij er!

In plaats van heel veel bezoek/aandacht heb ik zelf juist het tegenovergestelde nodig; Juist nu....laat me maar.
Mijn dagen zijn van A tot Z gevuld en ik begin het nu ook wel te voelen mentaal.
Ik heb deze week en volgende week nog een relaxed werkrooster gelukkig. Daarnaast merk ik dat de kinderen nu ook wat vermoeider raken en dit op elkaar afreageren helaas. Ook steeds weer opnieuw worden de grenzen van mijn geduld opgezocht.
Deze mama moet momenteel echt voet bij stuk houden. Nee is nee en ja is ja. Maar wat zal ik blij zijn als het kerstvakantie is.....Het is nu echt elke ochtend zwaar nadenken "Wat moeten ze mee? Is het een gymdag of niet? Wie heeft er iets met kerstcircuit vandaag? Wanneer is er extra oefenen voor koor? Hoe laat, moet ik iets doorgeven aan de oppas etc etc etc."
Als iemand me vraagt hoe het met me gaat, antwoord ik al bijna standaard; "Het is zwaar, maar ik red me wel." Laat mij maar gewoon mijn ding doen, dan kom ik er wel.
Er zijn vanaf het begin een paar mensen met wie ik regelmatig spreek en bij wie ik volledig kan zeggen wat ik denk en voel. Ik heb dat gewoon niet bij iedereen, dus ben ook dankbaar voor dit contact.
Begrijp me niet verkeerd hoor, maar als ik werkelijk mijn hart uit zou storten bij iedereen die me vraagt hoe het met me gaat, dan zou ik alleen maar jankend door deze dagen lopen.....en dat weiger ik. Ik begin al weer rustmomentjes te vinden in mijn dagritme en dat zal alleen maar beter worden.
En dan straks op naar 5 weken vrij en hopelijk met mijn gezin compleet om me heen.
Dan kom ik echt tot rust (sprak moeder de Gans haha).

En als ik iets nodig heb ( wat ook iedereen aangeeft hihi): geloof me, ik trek aan de bel

Op naar morgen: Carpe Diem (maar nu eerst welterusten)