Versnelling

Eindigde ik het vorige blog met "wat lekker eigenlijk"....nu een paar dagen later zit ik weer in het UMCG en, terwijl Ger aan het infuus ligt, heb ik de tijd om na te denken.
Nou ja, te verwerken eerder. Voor zover dat gaat, want zelfs in De Stee vind ik de rust niet....normaal een oase van stilte nu bijna een kippenhok. Overal gesprekjes en zelfs iemand die aan de telefoon diverse gesprekken voert. Dan weer in het Engels,  dan weer onze moerstaal. ..en het lukt me niet om al het gekwaak te negeren en me te concentreren op het schrijven. In mijn ooghoeken (zowel rechts als links) flitsende beelden van de televisies. En dat in combinatie met de informatie van vanochtend;  het vroege opstaan,  kinderen wegbrengen, in het donker naar Groningen rijden. Vervolgens bij de oude prikpoli zitten wachten en dan te horen krijgen dat er een nieuwe prikpoli is speciaal voor Oncologie....weer naar een ander stukje UMCG (dichtbij "onze" afdeling hematologie, dat wel)

en vervolgens het gesprek met de arts:

De beste man leek weer ontzettende haast te hebben, want in rap tempo volgden alle onderwerpen elkaar op en al snel stonden we (enigszins perplex, althans ik...) weer buiten.

Kort gesprek, maar genoeg informatie. Gerbrand had erg last van de bal van zijn rechtervoet en is ook weer vlot buiten adem. Om van de zweetaanvallen niet te spreken.

Na kort onderzoek was de conclusie; het lijkt op drukplekken of iets dergelijks. Het beste kunt u hiermee naar uw eigen huisarts en evt. doorverwijzen naar een podoloog. Tja....Nu (een paar dagen later) is de pijn al goed afgezakt, maar toch morgen ff naar de huisarts. Ook voor de griepprik, want Ger mag van onze huisarts niet in de rij wachten met al die knuchelende en hoestende, proestende mensen.

De griepprik? Ja, de bloedwaardes zijn goed, maar of het met Gerbrands vermindere weerstand iets zal helpen? Mogelijk niet. Maar toen werd ik wel aangekeken: "U mag hem toch ook halen? Want dat is natuurlijk wel verstandig!" Yep, ik mag ook. Donderdag ga ik ff voor mijn shotje haha.

Toen het buiten adem zijn en de zweetaanvallen...ja, de conditie lijkt nu nog verder weg te zoeken, want ook tijdens de fysio-uurtjes wil bijv. de hartslag maar slecht dalen na enige inspanning.

Maar het HB-gehalte in zijn bloed is fantastisch te noemen 8.7, zo hoog is het nog niet geweest sinds het begin van onze wervelstorm.

De hematoloog heeft daarom besloten om e.e.a. wat te versnellen/naar voren te schuiven. Met spoed krijgt Ger nu een afspraak bij de cardioloog (ivm de snelle vermoeidheid) en op 6 november krijgen we een iets drukker schema in het UMCG: Een beenmergpunctie, het APD-infuus, Bloedprikken, gesprek met de hematoloog en.....een gesprek met een coördinator stamceltransplantatie!

Het kan dus maar zo zijn dat Gerbrand in December veel tijd in het ziekenhuis zal doorbrengen.

Na het gesprek met de hematoloog zijn we dus maar direct doorgelopen voor een hartfilmpje bij cardiologie en daarna door naar het dagcentrum voor de APD.

Van daar uit ben ik maar richting apotheek gelopen om voor de komende weken de chemokuur te halen en toen begon ik het te voelen.

De drukte om me heen, al die verschillende geluiden en indrukken, de nieuwe informatie van de hematoloog, de versnelling van de nodige onderzoeken en het vooruitzicht van een bijzonder einde van het jaar?

Het maakt me moe, onrustig, ongeconcentreerd en ik kan me niet meer afsluiten voor het gevoel. Het UMCG was net een mierennest.

Ook Ger was niet geheel de rust zelve, dus we versterkten elkaar weer fijn daarin....Not...

Afijn, eenmaal thuis ging het alweer iets beter, maar zaterdag merkte ik het effect van vier dagen werken, een drukke ochtend ziekenhuis en daarbij de slechte nachten....kapot en nergens meer zin in. Heel vroeg op bed en zo'n 15 uur slaap verder was ik weer bij.

Ger geeft zelf al aan dat hij moet accepteren dat hij weer wat achteruit gegaan is en weer op zoek moet naar een nieuwe balans in rust en actie. Lastig, moeilijk en best beangstigend.

Ik duim en hoop op een goede uitslag in November, vervolgens een Decembermaand met een man in het ziekenhuis. De kinderen en ik redden ons hier wel en hopelijk komen er geen ziektekiemen in huis, want dat mogen we niet op bezoek komen in het UMCG.

Duimen jullie weer mee?