Agraves

Wat een prachtig woord voor "krammen" of  "nietjes".

Even terug naar .... ja wanneer eigenlijk? Mijn laatste bericht ging over mijn verlangen naar een dagje rust en lekkers maken voor een bijna jarige dochter. Lol! Dat liep ff anders....

Maandagochtend een app van Ger: Newsflash! Als het goed is mag ik morgen naar huis!
Dus zeg maar dag tegen relaxed kniepertjes en pepernoten bakken, beetje haken bla bla bla.
Ach weet je....ik kan geen plannen maken. Echt niet! Want altijd loopt de dag dan anders dan verwacht.

Oke, ik dus richting Groningen waar Gerbrand inmiddels met de transferverpleegkundige had gesproken over wat er thuis nodig is aan hulp(middelen). Ook de fysio is dik tevreden en de arts geeft het "verlossende" woord dat Ger naar huis mag. En ik weer naar Assen, waar ik inmiddels de woonkamer al aardig verbouwd heb, zodat er in ieder geval een bed kan staan.
Op dinsdag moet er ineens van alles tegelijk geregeld worden en is er iemand zo lief om voor mij naar Groningen te rijden om Gerbrand te halen. Ik moet hier blijven, omdat er nog het e.e.a. geleverd kan worden.
Daarnaast een jarige Jet, met haar eigen plannen waar ook pannenkoeken bakken en een logeergebeuren bij horen.....Joh, we passen het allemaal in elkaar haha.

En dan is ons gezin weer compleet. En is het wennen! Wat kan wel, waar is hulp nodig, wat missen we nog? Fysio aan huis, thuiszorg (ja, ook al werk ik in de zorg...na zoveel jaren alles zelf te hebben gedaan is dit ook voor mij de beste keus)....en toch af en toe de gedachte: "Hoe dan??? Niet te snel? Hoe ga ik dit doen?"
Ger heeft in het UMCG een nacht extra doorgebracht op de uitslaapkamer, daarna wel bezoek gehad van de fysiotherapeut. Maar eigenlijk eerst alleen uit bed gestapt en op een stoel gezeten. Daarna een klein stukje gelopen naar toilet. En de volgende dag naar de gang en terug.
En nu heb ik toch echt even het gevoel "red u maar". Pfff, overweldigend.

De echte revalidatie begint nu dus zo'n beetje.
En ja, de eerste dagen waren druk, erg druk. Weer een nieuw ritme vinden, grenzen zoeken e.d.
Ook wel even zorgen, want Ger heeft nog last van diverse pijntjes of bijwerkingen van de narcose of wat voor rommel hij allemaal wel niet heeft gehad.
Even gaat de temp richting 38 graden (net niet dus), maar de wond en huid zien er keurig uit. En pijn is niet fijn, maar dit was voor mij geen reden om alarmbellen te horen rinkelen.
Er kwam best wat op ons af en niet altijd fijn als je al moe bent beide.

Na de eerste dagen beginnen we te merken dat er wat vooruitgang is. Kleine stukjes, maar het is er. Ik ervaar nu (een dikke week later) echt wat rust en kan wat vaker even tijd voor mijzelf vrij maken. De neiging om te zorgen dat alles voor een ander in het gezin goed geregeld is, is er steeds. Maar ik vertel mezelf elke ochtend dat ik elke dag mezelf die dag een "cadeautje" geef. Gewoon om mezelf weer mentaal sterk te krijgen en te houden. Die "cadeautjes" werken het best tegen de vermoeidheid die me parten heeft gespeeld. Ik voel geen behoefte om uit te slapen of de hele dag bank te hangen met een film. Nee, een beetje ritme en tijd voor de dingen waar ik plezier aan beleef.
Al is het een geocache zoeken, een uurtje haken, een rondje hardlopen, iets bakken of weet ik wat. Het is goed.
Dingen die als "moeten" voelen, voelen niet goed...zorgen voor vermoeidheid. Dus ik heb mezelf goed ingeschat van tevoren :)

Ger wordt beweeglijker. In huis red hij zich beetje bij beetje meer. De restrictie van lopen met 2 krukken is daarbij niet altijd handig, maar ....wat moet dat moet. Ik doe dan ook stiekem mijn best om achterover te hangen en niet zomaar een handeling over te nemen.
Van fysio heeft hij nu ook genoeg oefeningetjes meegekregen om zijn spieren te trainen en het vertrouwen te kweken dat het belast kan worden.

We hobbelen mooi door.

Oh ja...de titel! Als het goed is, worden vanmiddag de agraves verwijderd...... weer een stapje vooruit :)

Cya soon! Xxx