Duim

Nee wees gerust, niemand in Huize Kleinheerenbrink heeft op zijn duim geslagen of zijn duim gebroken. Evenmin is de inhoud van dit blog uit mijn duim gezogen;
De titel zal straks duidelijker worden...

Vanochtend liep de wekker vroeg af...6 uur... *gaap*, maar helaas harde werkelijkheid. Want om kwart over 8 staat een beenmergpunctie in de agenda.
Het hele gezin uit bed, in de kleren, eten, kinderen wegbrengen (die gaan echt niet mee vandaag) en wij aardig gespannen naar Groningen.
Tenminste...ik kan me vrij rustig houden, maar weet dat Ger slecht geslapen heeft en wel wat onrustig/onzeker is. Geef hem eens ongelijk, na die eerste punctie in Assen....de tweede in Groningen ging dan wel makkelijker, maar ook niet pijnloos.
Nou ja. Het is nodig, want van de uitslag van deze hangt veel af!

Rond 8 uur lopen we het UMCG binnen. Vreemd dat dit bijna gewoontjes aanvoelt inmiddels. Net of wij een tweede leven naast dat in Assen hebben....lastig uit te leggen, dus dat ga ik ook maar niet proberen.
Nadat we de urine-container voor onderzoek hebben weggebracht, lopen we door naar het dagcentrum. Ook hier weer dat gevoel; inmiddels aardig wat bekende gezichten om ons heen.

We worden als tweede opgehaald uit de wachtruimte en Ger krijgt een bed toegewezen. Even later volgt hetzelfde ritueel als de vorige keer. Terwijl patiënt 1 wordt gehaald voor de punctie, worden er nog meer patiënten binnengereden. Het duurt maar even of Gerbrand is aan de beurt....nog meer bedden met patiënten komen binnen. Nog ff en het past niet meer.

Als Ger terugkomt op zaal, heeft hij niet zozeer last van de punctie zelf.....deze verliep eigenlijk heel soepel. Vooral doordat hij zich erg concentreerde op zijn ademhaling, waardoor hij wat minder merkte van het prikken en opzuigen. Helaas wordt de punctie altijd gedaan op de plek waar het hem altijd in de rug schoot, dus de napijn lijkt op die pijn. Niet fijn, maar dit trekt gelukkig sneller weg dan anders.

Nog even verplicht blijven liggen met een opgerolde doek tegen de punctieplek tegen het eventuele nabloeden en nog even een bloedafname. Want de bloedwaarden na blok 4 moeten ook onderzocht natuurlijk. Al snel wordt er door de verpleegkundige gecheckt hoe het met de wond er uit ziet. Alles prima, dus we kunnen weer naar huis.

En vroeg is het, want iets voor 9 staan we al weer bij de auto. Prima! Lekker Angeline en Dylan weer ophalen en genieten van een dag zonder afspraken. Doen waar we zin in hebben.
Terwijl de rest van mijn gezin zich nestelt achter tv of laptop, besluit ik mijn zinnen te verzetten en eens aan de gang te gaan met de kastdeuren op Angelines kamer. Zij heeft al een paar jaar van die ellendige foamstickers erop zitten van de disney prinsessen....tja, kleine meisjes worden groter en willen wat anders in hun kamer....
Na veel moeite en met behulp van nagelakremover alles er af gekregen en kom ik vervolgens tot de conclusie dat de deuren wel erg vlekkerig er uit zien nu. Dan maar goed aanpakken: schuren en schilderen. Het materiaal heb ik in huis en het gaat alleen om de voorkant dus "here I go".

"Tring", Gerbrands mobiel gaat over. Nu is dat natuurlijk niet zo'n bijzonderheid, maar dit keer is het onze behandelend arts van het UMCG.
Even checken hoe het gaat, aangezien Gerbrand vorige week zelfs een nachtje in Groningen mocht blijven. En dan komt er nog even een geweldig bericht; Ze heeft een aantal extra uitslagen die er echt goed uitzien!

De eiwitwaardes in de urine waren gekelderd. Bij de start was dit 15 gr. geweest en nu slecht 1,1 gr. Daarnaast is na het derde blok van deze chemokuur de eiwitwaarde in het bloed weer gigantisch gezakt!
Bij de start was dit 4560, na het eerste blok gedaald naar ongeveer 2500, vervolgens een lichte daling na blok 2 van ongeveer 2250 en nu? 960! Weer een klapper gemaakt.

Deze laatste eiwitwaarde moet eigenlijk nog verder dalen naar ongeveer 450. En dan een goede uitslag van de punctie. Samen de te halen doelen om het traject van de transplantatie in te kunnen. Maar dat weten we volgende week pas zeker.
Dus voor iedereen die dit leest; Duim met ons mee!

Oh ja...de deuren van Angeline hebben nieuwe stickers gekregen......in combinatie met de tekst op onze kledingkast "Wish it, Dream it, Do it!", lekker motiverend.