Vanochtend was het super geregeld; Gerbrand had iemand die mee wilde rijden naar Groningen. Dylan kon thuisblijven, want mijn zus zou iets eerder komen. Zo kon ik even alleen met Angeline naar haar afspraak bij de orthodontist.
Mijn engel was toch wel wat gespannen, maar toen ze ontdekte dat we gewoon naar de tandartspraktijk gingen, was er al iets van de spanning gezakt. Hier zat dus mijn communicatiefoutje, want ik was vergeten te melden dat we naar bekend terrein gingen...
Oke, vrolijk loopt Angeline achter de assistente aan, wanneer deze ons komt ophalen. We stappen bij de orthodontist binnen en.....deze zit met zijn rug naar ons gekeerd te staren naar een pc scherm en draait zich niet om. (Pardon??? Komt sociaal over dit...)
Wanneer hij zich dan eindelijk omdraait zit Angeline allang in de stoel met een gespannen koppie en grimas om haar mond. Als hij begint te praten zie ik bij haar weer die bekende flikkering in haar ogen....Ze verstaat hem niet!
De beste man is van oorsprong geen Nederlander en spreekt onze taal met een zwaar accent en een volume waar zelfs ik mijn oren bij moet spitsen. Ik krijg een deja vu, want dit is ons eerder overkomen bij een tandarts en doordat Angeline hier erg onzeker/bang van werd zijn we toen overgestapt.
Op de momenten dat ik zie dat ze het niet heeft begrepen/verstaan, besluit ik maar voor "tolk" te spelen en de informatie te herhalen. De assistent heeft namelijk ook niet echt oog voor de gemoedstoestand van mijn dochter...
Goed..controle en een kaakfoto, om vervolgens te horen te krijgen dat de "lady" (zo noemt de man Angeline) over een poosje een kies mag laten trekken, omdat deze anders andere kiezen beschadigd en haar overbeet wordt gecorrigeerd. "Maak maar een afspraak voor een intake, haar leeftijd is oud genoeg". Ik heb geen keus??? Mij wordt geen ruimte gegeven om verdere vragen te stellen, mijn mening te geven of te overleggen/antwoorden????
Verbaasd en met mijn "mond vol tanden" ga ik met een nieuwe afspraak naar huis, maar neem me voor om wel even uit te zoeken hoe dat zit met vergoedingen vanuit onze verzekering bla bla. Wie weet nog wel een second opinion...want ergens zegt een stemmetje in mij "Jolanda, je twijfelt, dus dan klopt er iets niet"
Ondertussen heb ik wel voor Gerbrand een afspraak kunnen regelen, want toen bleek dat hij in een week 6 kilo kwijt was geraakt doordat hij slecht kan eten ivm tandsteen en gevoelig tandvlees, was de maat vol.
De tandarts had liever dat hij dit in Groningen liet doen bij de kaakchirurg, maar dat zou nog wel even duren. Toen bij de controle (ergens in mei) was dat geen probleem, maar de laatste weken kreeg hij steeds meer pijn.
Dus toch vanmiddag bij onze eigen tandarts om ff tandsteen weg te laten halen dachten we. Ik zit in de wachtkamer een spelletje te spelen op mijn telefoon...Ger komt er aan en vraagt om zijn tas. "Hoor je straks wel waarom" en inwendig begin ik al te zuchten. Even later zit hij naast me: Tandsteen is nog niet weggehaald. Tandarts heeft zelfs haar collega erbij gehaald, omdat het er wel erg ontstoken uitzag....Dezelfde man die vanochtend Angeline "bekeken" heeft, mag nu wederom zijn mening geven. En deze is ongezouten: "Als ik dit zo zie, zeg ik trek alles er maar uit". Gerbrand stond nu verbaasd. Ho, wacht eens even! "Botte Hark", zeggen we ook wel eens over een dergelijk persoon.
Terwijl Ger mij dit verteld in de wachtkamer, zie ik al weer beelden voorbij flitsen van vele extra afspraken en torenhoge rekeningen etc. etc. En even zakt me de moed in de schoenen....hoe fixen we dit nu weer?
Toch besluit de tandarts met het UMCG te gaan overleggen en na een poosje wachten komt de jonge assistente naar buiten met een vrij strak gezicht. "Komt u maar even naar de balie. We gaan u toch behandelen." Pfff, een beetje voel ik mijn schouders ontspannen al komt haar toon bits over.
Komende vrijdag mag Gerbrand al naar de mondhygiënist (Jippie nog 3 dagen wachten op iets wat vanmiddag zou gebeuren.....ik word sarcastisch, maar houd me in)
Goed, weer lekker naar huis.....17:30 uur telefoon; De tandarts. Ze geeft aan dat ze het hele verhaal bij de controle indertijd verkeerd heeft begrepen en dacht dat Gerbrand al lang bij de kaakchirurg zou zijn geweest. (Nee, echt...we hebben toen heel helder verteld dat dit in ieder geval nog 12 weken zou duren) Maar goed, ze had nu een email gestuurd met een recept voor antibiotica. Dit na overleg met de behandelend arts/hematoloog van het UMCG. Daar moet hij morgenochtend direct mee starten.
Euh....wanneer Ger deze informatie aan mij verteld, kijk ik op de klok en vervolgens op mijn telefoon om de openingstijden van onze apotheek op te zoeken. De volgende zucht volgt, want het is 18:00 uur en de apotheek sluit.....nu.
Ik kan nog naar het WZA rijden, maar heb daar echt geen energie meer voor. Dus morgenochtend direct om 8 uur maar ff regelen, voor mijn werk aan.
Goed....Ger voelt zich nog echt niet beter. Slap door het slechte eten, pijn door en bij de prikken in het ziekenhuis, pijn bij zijn ribben weer en natuurlijk in zijn mond. Daarnaast nu duidelijk verminderde weerstand. Traplopen staat gelijk aan langzaamaan en buiten adem. Het beste kan hij op bed liggen vandaag, dus heeft dit tussen de afspraken door ook gedaan.
En ik? Druk in mijn hoofd, maar nog helder genoeg om het geheel te overzien. Maar mijn eindconclusie van deze dag? Blij dat deze voorbij is...ik ben kapot.
Gelukkig kreeg Ger ook nog een heel lief kaartje van de juffen van Dylan. Had Angeline vanmiddag nog even gezellig een vriendin op bezoek en had Dylan ook een prima dagje (oeps....beetje veel op de WII misschien. Niet echt pedagogisch verantwoord, maar hij vond het erg leuk). Laddy was bij het uitlaten ook blij dat de temperaturen niet zo hoog lagen. En daarnaast had ik vanmiddag ook nog even een poosje de mogelijkheid voor een gezellig onderonsje met Orange....Het dotje raakt zo langzaamaan wat gewend aan dit huishouden en durfde zelfs wat van een wortel te snoepen bij mij op schoot. Liet zelfs zijn stem eventjes horen door zacht gepiep.Morgen een nieuwe dag vol kansen! Trusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten