Inleveren

Vanochtend weer een bezoekje UMCG....het begint standaard te worden; bloed prikken (wat nog steeds niet lekker gaat), dan wegen, bloeddruk meten en wachten tot je met de arts mag kletsen.
Nog steeds lijken de waardes stabiel en kan het afbouwen van de Prograft gewoon verder gaan.
Op dat vlak dus niet veel bijzonders te melden.
Gerbrand is van de sondevoeding af en in de afgelopen 2 weken weer 1 kilo kwijt geraakt. Maar wat wil je? Van de "automatische" 3000 Kcal naar weer helemaal zelf eten en de nodige bouwstoffen binnen krijgen gaat niet zomaar.
Nog steeds eet Ger bijna geen warme maaltijden, maar vooral brood. Af en toe wat nasi of een stukje vlees. Het komt vanzelf, geen druk.
Ondertussen heeft hij een doos vol energiedrankjes gekregen om te testen. Nu het testen nog haha.

Maar "inleveren", de titel;

naast het ingeleverde gewicht, hebben we vandaag ook de rolstoel weer ingeleverd die Gerbrand had meegekregen na zijn laatste opname. Het ding stond meer in de weg dan dat we het gebruikten, dus weg met die ruimtevervuiler.

Het voelt goed. Een beetje als begin van het opruimen van het negatieve/beperkende. Meer onafhankelijk zijn.
Alhoewel Ger in zijn hoofd al weer een "marathon" zou kunnen lopen, zijn onderdanen houden hem wel tegen. Nee, die spieren kunnen nog weinig aan. Nog steeds kleine stapjes en rustig opbouwen, wat best frustrerend is af en toe. Maar galopperen betekend onherroepelijk een paar dagen kalm moeten houden. Voor het opbouwen van conditie vanaf nul dus niet slim.
Ook dit heeft hij wel ervaren; afgelopen vrijdag zorgde hij ervoor dat het werptouw op de juiste plek belande voordat ik kon klimmen. Helaas ging dat niet helemaal soepel en moest het een paar keer over. Dat kan een behoorlijke inspanning zijn bleek wel uit het feit dat Ger 3 dagen later nog spierpijn voelde.

Als afsluiting van ons UMCG-avontuur vandaag hadden we nog even een date met zijn oude ziekenhuismaatje die hem de laatste opname ontzettend heeft gesteund ondanks haar eigen sores.
Zij zou een poosje terug een transplantatie krijgen van haar eigen stamcellen, maar om 1 of andere reden hadden die geen zin om zich te laten oogsten. Een kans verdwenen. Gelukkig heeft zij ook een match binnen de familie en staat haar morgen de "overdracht" te wachten.
We zijn in gedachten bij je en ik hoop vurig dat deze transplantatie jou ook vooruitgang zal brengen!

Na onze date zijn we naar Assen vertrokken. Voordat we de kinderen op moeten halen bij school gaan we nog even wat geocaches bezoeken van de Asser Grid serie. Even ons hoofd leeg maken.
Bij school haal ik eerst Dylan op en bij Angeline wacht ik heel even....totdat we door het raam kijken en ik haar haar tas zie inpakken. Heel langzaam....wat bij mij wat vreemd overkomt.
Ik loop naar binnen samen met Dylan en dan vraagt juf aan Angeline of ze wil vertellen wat er vandaag gebeurd is....Een vaag verhaal over gym volgt, maar de boodschap komt over als juf een opmerking plaats die mij in het verkeerde keelgat schiet.
Angeline laat zich nogal snel uit het veld slaan en reageert dan vaak nogal heftig/dramatisch als haar iets niet wil lukken. Gevoelig onzeker, maar met een sterke drang om ergens vol op af te gaan.
Heeft hierin steun nodig en ondersteuning. Ik had even het gevoel "Mama van Angeline, jij moet dit voor haar gaan oplossen en zoek zelf maar even uit hoe". Want tja....plusklas kennen we, dyslexie-coach aanwezig. Prachtig en voor de gevoelige, niet sterk sociaal vaardige kinderen???? Ja, dat was eens, maar nu niet meer.
Zucht, dat ze een zetje nodig heeft snap ik en voel ik maar al te goed. Maar waar zoek ik als mijn dochter keihard tegen me gilt dat ze het hier niet over wil hebben? Niet met mij, niet met wie dan ook? Boos omdat wij (de juf en later ik) haar niet met rust laten en haar dit zelf laten oplossen.
Ja wat dan schatje? Wat wil je oplossen?

Hier thuis gaat alles aardig, dus tja het kwam ff rauw op mijn dak.

BAM....daar was de onrust in mijn hoofd en hart weer....wat jammer dit. Weer lever ik energie in en Angeline ook.